De tuinen van Vario - Rijk van de Maagd

Zodra Jack buiten was kwam Belle door de lucht aangerend. Ze daalde langzaam en als een vliegtuig ging ze over de grond door tot ze naast Jack stilstond. 'Heb je hem weer gevonden?' vroeg ze via hun mentale communicatielijn. Jack keek haar aan, maar knikte en antwoordde niet. Behendig ging hij op haar hoge rug zitten en hij keek naar Dennis. Die moest hen nu de weg gaan wijzen. Achter het kleine draakje aan begon ook Belle te rennen. Eerst over de grond en uiteindelijk steeg ze op.

De jongen begroette de renddier draak met een vriendelijke glimlach. Hij zwaaide zelfs even naar haar maar de kans was klein dat ze hem herkende toch? Jack reisde vast veel dus kwam hij vast ook veel mensen tegen. Dennis ging op zijn draak zitten en gaf hem een zachte aai over de bol wat betekende dat de draak mocht rennen.

---
Ik ga even hier in deze topic verder omdat het huis 'bezet' is.

---

Wanneer ze aankwamen bij het huis van zijn grootouders stapte de jongen af. Dennis pakte zijn schrijfblok om wat te schrijven dat hij nu voor Jack hield. "Ik weet niet of mijn broers en zus thuis zijn maar we gaan toch naar mijn atelier." Dennis opende de voordeur met een sleutel en wachtte tot Jack binnen was om de deur achter zich te sluiten. 'Mijn atelier is achter, speciaal voor mij gemaakt.' zei de jongen trots.

Bezet? Niemand reageert er.

Jack sprong van Belle af. Het viel hem op dat het niet eens zo ver was geweest. Kennelijk waren de Rijken minder groot dan hij dacht, of ze waren toevallig in de buurt geweest. Hij wist het niet. Hij volgde Dennis naar binnen en deed zijn best om de kou bij zich te houden, maar die verspreidde zich snel door de ruimte waar hij in stond. Het was er meteen ijskoud en daar waar Jack zijn voeten neerzette, verschenen ijskristallen. Hij liep alvast door naar achteren, met zijn staf in de hand. Voor de deur van het atelier wachtte hij op Dennis. Die moest hem maar voorgaan, zoals het hoorde.

Owja?
Ik dacht misschien omdat mensen het druk hadden?
---

Hij liep gauw even door het huis maar niemand bleek er te zijn wat zelden voorkwam in dit drukke huis. Misschien waren ze allemaal wat doen? Dennis vond het niet erg om een keer het huis voor zichzelf te hebben. Dat konden zijn broers en zus ook niet gaan klagen over de kou die Jack met zich mee bracht. De jongen kwam gauw aangelopen en deed de deur open. Overal stonden er schilderijen, hingen er tekeningen aan de muur, schetsen, allemaal materiaal voor te tekenen, voor te schilderen. Daar verderop lag een groot schilderij waar Dennis nog mee bezig was. Dennis wenkte naar Jack om te komen want hij wilde natuurlijk de schilderij laten zien van Jack.

Jack keek even rond en liep daarna achter Dennis aan naar wat hij wilde laten zien. Hij keek even naar het schilderij, observeerde het. Uiteindelijk knikte hij de gebruikelijke Jack-knik. Onverschillig en ogenschijnlijk ongeïnteresseerd. Maar Jack vond het een mooi schilderij. Het was alsof hij in een spiegel keek, zo goed was het. En hij vond dat Dennis vooral het ontbreken van emotie goed vast had kunnen leggen. Hij had ooit gehoord dat emoties schilderen moeilijk was, maar dat het ontbreken van emotie nog moeilijker was om vast te leggen. En Dennis kon dat dus. Jack voelde diep respect voor dat kleine jochie, al zou die dat nooit te weten komen.

Dennis begon te stralen toen Jack knikte want dat betekende dat hij de schilderij goedkeurde? Ook al leek hij onverschillig, ongeïnteresseerd Dennis wist wel beter. Dennis pakte gauw zijn schrijfblok om de nodige toelichting te geven. 'Jouw gezicht schilderen was echt het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan. Ik heb het vaker opnieuw moeten doen omdat ik niet tevreden was met het resultaat. Ik ben er ongeveer een week mee bezig geweest. Ook de schitteringen op je lichaam schilderen was moeilijk dus heb ik daar ander materiaal voor gebruikt.' Dennis keek nu Jack aan met een brede glimlach. 'Ik ben trots om je te mogen tekenen. Wil je deze schilderij misschien hebben? Of heb je liever geen schilderij in huis waar je naakt op staat?' grapte de jongen die nu Jack zijn blik vasthield. Dit was een slecht teken... Zijn hart begon iedere keer sneller te kloppen als die naar de jongen keek.

"Ik heb geen plaats om het op te hangen," zei Jack simpel. Hij kon het ten eerste niet vervoeren en in zijn kleine studentenhuisje was niet zoveel lege muur met al die boeken. "En ik denk dat jij er veel blijer mee bent als je het hier mag houden." Hij zag het jochie naar hem kijken met die soort bewondering in zijn ogen. Hij ging zitten op een krukje en keek Dennis nog steeds aan. Af en toe wierp hij een blik op het schilderij, waar hij echt van onder de indruk was. Zelfs het bevroren lichaam was goed vastgelegd en Dennis had zich niet geschaamd voor de verschillende, duidelijk details. Jack had wel verwacht dat het jochie zich zou schamen, maar dat bleek niet zo te zijn. Zelf schaamde hij zich er niet voor om zichzelf naakt te zien. Het was dat andere mensen er doorgaans minder blij van werden.

De jongen keek hem voor kort aan met duidelijke verbazing in zijn ogen. Geen plaats om het op te hangen? Woonde hij in zo'n kleine huis of had hij überhaupt een huis? Hij speelde voor kort met zijn warrige haren voordat hij terug naar Jack keek. Hij schreef wat op. 'Ik heb al sommige mensen die het willen kopen, vind je het erg als ik het verkoop? Ik heb er toch meerdere gemaakt.' Gewoon kleine schilderijen, eentje om zelf te bewaren en anderen te verkopen voor een goedkopere prijs. 'Ze hebben zelfs gevraagd om jou vaker te tekenen.' Dennis schaamde zich een beetje om dit te zeggen maar aan de andere kant moest Jack zich toch wel vereerd voelen. 'Ik kijk wel tegen jou op want ik zou zoiets niet durven. Ik vind het niet moeilijk om mensen naakt te tekenen of te schilderen maar zelf mijn kleren uitdoen voor iemand anders?' Dennis schudde zijn hoofd. Daar was hij te verlegen voor.

Jack knikte, van hem mocht Dennis het verkopen. Hij hechtte nooit veel waarde aan objecten, alleen als er emotionele gebeurtenissen achter zaten. Maar hij vond het wel apart dan hij zoveel teweeg bracht bij kunstliefhebbers. Zo speciaal was hij niet. Oké, hij toonde geen emotie en leefde in kou, maar was dat zo raar? Hij keek Dennis nog even aan en richtte zich toen op het schilderij. Was hij knap? Jack noemde mensen nooit knap, maar hij vroeg zich nu af of hij dat was. Hij hechtte er nooit waarde aan. Hij bedacht zich meer van dit soort dingen terwijl hij naar het schilderij bleef kijken. Natuurlijk was er aan de buitenkant niets te zien van deze vragen die hij zichzelf stelde. "Als je zoiets moet doen, dan moet je gewoon alle schaamte van je afzetten," ging hij nog even in op Dennis laatste geschreven woorden, maar hij wendde zijn blik niet meer van het schilderij af.

Hij speelde met de potlood tussen zijn vingers naar het schilderij aan het staren. Dennis zei nooit dat zijn werk goed was want er konden altijd dingen in verbeterd worden maar met dit schilderij? Nee hij had Jack niet beter op de canvas kunnen schilderen. 'Waar denk je aan? Je kijkt naar het schilderij alsof je antwoorden verwacht.' schreef de jongen een beetje afwezig. Vond Jack het wel werkelijk mooi of begon hij dingen te zien wat hij minder aan het schilderij vond. Dennis stond altijd open voor feedback. Bij Jack zijn laatste woorden schonk Dennis hem een verlegen glimlach. 'Was dat maar zo makkelijk, dat is ook een van de redenen waarom ik niet meer spreek. Schaamte.'

Jack keek weer naar Dennis, maar deed niets. Hij verwachtte dat de jongen maar wat had gezegd over verwachte antwoorden, omdat uit zijn gezichtsuitdrukking nooit iets af te lezen was. Hij knikte toen Dennis inging op zijn praatje over schaamte. Het was iets wat Jack niet kende en waar hij ook niet mee kon helpen. Hij kon bij wijze van spreken naakt door de stad lopen, schreeuwend dat hij de grootste stommeling was die de mensheid ooit zou kennen. Maar dat deed hij niet, omdat dat geen nut had. Maar dat Dennis om diezelfde reden niet sprak, kon hij zich niet voorstellen. Had het jochie een verschrikkelijke stem of zo? Maar iedereen had toch wel iets wat vervelend was, maar dan streepte je het toch niet weg.

De stilte wat er hing vond Dennis niet bepaald onaangenaam. Jack sprak gewoon niet veel dat was hij wel gewend. Dennis strekte zichzelf uit terwijl hij Jack aan keek met een lieve glimlach. 'Jij moet je vast ook raar vinden zoals iedereen dat doet.' Hij keek nu een beetje triest naar zijn schoenen omdat hij niet wist waar hij naartoe moest kijken.

"Nope," zei Jack simpel. Hij vond zichzelf niet raar. Soms dacht hij over zichzelf na, maar hij vond zichzelf niet raar of schaamde zich er in elk geval niet voor. Hij wist dat het bij anderen anders was en hij liet dat maar zo. Als iedereen was zoals hij, dan werd de wereld ook een stuk minder leuk. Dan was iedereen hetzelfde. Niet dat Jack zichzelf saai vond, maar met iedereen hetzelfde was er geen verschil meer in de wereld en werd die wereld een stuk minder leuk. Hij vroeg zich af of hij Dennis zou kunnen helpen met zijn schaamte, maar daar wilde hij geen tijd in stoppen. Het jochie moest zelf maar weer uitvinden wanneer hij weer wilde praten.

Dennis schreef weer wat op een blok. 'Iedereen vind mij wel raar omdat ik niet praat. Een rare vogel ook al probeer ik via emoties te laten zien hoe ik mij voel.' Hij keek naar Jack met een flauwe glimlach. 'Wil je trouwens zien wat ik nu allemaal kan met luchtsturen? Jij bent mijn motivatie geweest om door te gaan, om beter te worden! En misschien kun je mij een paar technieken leren?' Hij keek Jack met een lichte onzekerheid aan want hij wilde de jongen natuurlijk nergens mee belasten.

Jack knikte. Iedereen vond hem ook raar, maar daar besteedde hij geen aandacht aan. Het maakte hem niets uit of iedereen hem raar vond. Hij stond op. "Laat maar wat zien," zei hij. "Maar ik kan je niets leren, want ik ben geen luchtmeester." Hij pakte zijn staf stevig vast en leunde er een beetje op om zo te kijken naar wat Dennis inmiddels kon. Jack verwachtte toch wel redelijk wat kracht, want een windvlaag kon altijd heel sterk zijn, al was het maar een zacht briesje. Zelf had hij geen problemen met zijn kracht. Ja, oké, hij kon hem niet uitzetten, maar hij had verder alles perfect onder controle.

Dennis schitterde als de sterren zoals in de donkere hemel omdat Jack het wilde zien. Vrolijk liep hij naar de achterdeur wat leidde naar de grote tuin die zij hadden. Bij zijn andere woorden schreef Dennis vlug iets op papier. 'Toch kun je een paar technieken laten zien, bijvoorbeeld hoe je jezelf moet verdedigen of dat soort dingen?' Hij legde zijn schrijfblok weg, sloot zijn ogen en liet de wind door zijn vingers glijden. Hij hief zijn handen omhoog en omlaag en creëerde een golf van wind en uiteindelijk schoot hij deze krachtige windvlaag naar Jack.

Jack schudde zijn hoofd. Daar moest Dennis zelf achter komen, want hij wist niet hoe het moest bij een element dat zo los en niet vast was. Hij voelde hoe de wind om hem heen gierde, maar bleef rechtop staan. Op dat soort dingen had hij lang getraind vroeger. Je zag het niet aan hem als hij moeilijk tegen de wind in kwam of ergens anders last van had. Zijn kleren en haren wapperden niet eens mee, stijf bevroren als ze waren. Maar hij merkte wel dat er veel kracht achter zat en hij knikte. Meer zou Dennis niet zien aan goedkeuring, want het bleef Jack. Ondertussen deed de kou zijn werk weer, hij verspreidde zich door de tuin. Het gras, de bloemen en de planten sloegen al snel blauw uit doordat hun water bevroor.

Dennis ademhaling ging wat zwaarder want dit koste hem al veel energie. Hij was er al trots op dat het hem dit was gelukt. Jack bleef gewoon stilstaan alsof de windvlaag hem helemaal niets deed. Knap... Jack moest iemand zijn die vast veel kracht bezat. Wat betekende dat knikje? Dennis rende gauw naar hem toe met een brede glimlach waarbij je zijn witte tanden zag. Hij had zijn schrijfblok in zijn handen en begon ijverig te schrijven. 'Wat vond je ervan?'

"Dat het hard waaide," zei Jack. Maar uit zijn stem was niet op te maken dat hij dat echt vond. Toch snapte hij dat Dennis er trots op was en het had ook echt hard gewaaid. Het jochie had enorme vooruitgang geboekt en Jack wilde niet dat hij zich nu af ging vragen of het echt wel goed was. Hij keek op toen Belle om het huis heen kwam lopen. Daarna richtte hij zich weer op de jongen voor zich. "Zeg eens iets," zei Jack. Hij wilde Dennis' stem horen. Dat gaf hem stof tot nadenken en hij dacht graag na. Hij kon hele dagen besteden aan het nadenken over van alles en nog wat.

Hij keek Jack met grote ogen voordat hij de man een glimlach schonk. 'Dat is pas echt droog.' Schreef Dennis met toch een trotse blik op zijn gezicht. Het was al heel wat voor zijn doen om zoveel met zijn element bezig te zijn. Bij de plotselinge woorden: 'Zeg eens iets' schudde Dennis zijn hoofd. 'Kan ik niet, ik wil je niet afschrikken. Ik weet niet meer hoe het is om te spreken en mensen horen mij liever niet praten. Laten we het op schrijven houden goed?' De jongen keek onzeker naar de verte met zijn schrijfblok omhoog gehouden zodat Jack het kon lezen.

Jack knikte. Hij snapte nu nog steeds niet waarom Dennis niet sprak, maar ging er niet verder over door. Hij keek op toen Belle om het huis heen wandelde. Hij liep naar zijn rendierdraak toe en ging op haar rug zitten. "Ik ga, ik moet morgen in het Rijk van de Vissen zijn," legde hij Dennis uit. Hij knikte nog even bij wijze van afscheid en daarna begon Belle te rennen over het grasveld en later de lucht in. Morgen had hij college en hij wilde het niet missen.

Nieuwe meet (a)
Trouwens heb je zin in wat drama?

Ik heb er wel zin in, maar ik heb ook wel zo'n gevoel waar het naar toe gaat. Maar waar?

heb je een vermoeden,
wat dat dan?

Volgens mij ga jij Dennis verliefd laten zijn. Maar waar wil je meeten?