De tuinen van Vario - Rijk van de Maagd

Aan het bonkende gevoel voelde hij dat er een lelijke blauwe plek zou verschijnen op zijn heup. Maar zijn gezicht vertrok niet. 'Je valt me aan omdat ik geen bedankt heb gezegd?' Gromde hij woedend terug. Op dit punt vond hij werkelijk dat ze net zo fout zat als zij vond dat hij was geweest. Ze had maar niet moeten beginnen hem als een minderwaardige te behandelen. Dan ontplofte hij. Zijn eigen korte lontje had hier niets mee te maken, dacht hij zelf. Hij was er altijd zeer van overtuigd dat het juist de ander zijn schuld was als hij kwaad was geworden.

"Oh nee hoor jochie. Ik val je aan, als je het zo wilt noemen, omdat ik me kapot irriteer aan jongens zoals jij. Jochies die denken dat ze echte mannen zijn maar eigenlijk niet meer zijn dan eigenwijze, zelfzuchtige, egoïstische klootzakken die denken dat ze boven iedereen aan. En sinds jij je er als een gedraagt kon ik het niet laten. Zeker als je dan ook nog eens zo weg loopt." Zei ze alsof het niets was. Ze haalde haar schouders even op en keek hem met een kille blik aan. Zijn aanwezigheid irriteerde haar mateloos en ze was helemaal klaar met hem. Het kon haar niets schelen dat hij kwaad was, dan had hij zich maar normaal moeten gedragen.

Astor, kom me halen. Riep hij met zijn gedachten, met het verlangen om hier zo snel mogelijk weg te zijn. Ik kom eraan Galmde het antwoord. Van boven hun hoofd klonk een luid gebrul. Een aankondiging van zijn komst. De draak had de hele tijd boven hen gezweven en daalde nu naar beneden. 'Je zou jezelf eens moeten zien staan.' Kaatste Kian terug. 'Wie denk je dat je bent om over mij te oordelen, terwijl je je precies zo opstelt als je mij van beschuldigd.' Zijn stem klonk vlijmscherp, maar sidderde van de ingehouden agressie. Nog voordat hij uitgesproken was landde de gouden draak op zijn twee achterpoten tussen hen in, waarna hij zich op zijn voorpoten liet zakken. De grond schudde en de draak keek met een wijze blik naar de twee woedende mensen. Hij zag er niet uit als een dier dat snel zijn zelfbeheersing verloor. Meteen begreep hij wat er aan de hand was en hij keek zijn mens beschuldigend aan. Kleine, hoe kom jij altijd in ruzies terecht als ik er niet bij ben. Kian keek op naar de kop van de draak, maar zweeg.

"Ik had je nergens van beschuldigd als je gewoon normaal hda gedaan en dat gat had dichtgemaakt. Zoveel moeite was dat niet geweest. Of ben je zo weinig onder de mensen dat je niet begrijpt dat zoiets sociaal is." Zei ze. Ze keek niet op van de draak, noch leek ze er bang voor. Haar Dain was dan wel ergens anders maar dat kon haar weinig schelen. Sheila keek hem aan. "Ik? Ik ben Sheila Vorhis, aangenaam je te ontmoeten. Goh nee geen probleem hoor om aan de kant te gaan om je bij je wapens te laten hoor." Sarcasme voerde de boventoon in haar stem en ze keek hem aan. Ze was niet bang voor hem en haar hele houding straalde dat uit. Natuurlijk was ze niet zeker dat ze hem aankon, zeker in een lichamelijk gevecht niet maar met woorden was ze dan ook beter. Ze gleed daarna met een hand door haar rode haren zodat die weer goed zaten. Haar groenige ogen bekeken hem even. Ze had de jongeman in kwestie nog nooit in zijn geheel opgenomen. Rustig nam ze daar nu dan ook de tijd voor en ze had gelijk. Lichamelijk zou ze hem nooit aankunnen met haar kleine en vrouwelijke lichaam.

Kian deed zijn mond open om op een kwade toon door te praten, maar Astor kwam tussenbeide, hij zette zijn enorme klauw tegen de borst van de jongen, die meteen zweeg maar koppig naar het gele oog van de draak keek, dat op hem gericht was. We gaan nu. Om zijn woorden te benadrukken, gromde Astor zachtjes. 'Als je zo weet wat netjes is.. ' Begon de man nog, maar hij kon zijn woorden niet eens meer afmaken. Astor had hem in zijn bek genomen en zette zich af tegen de grond. Hij paste op dat hij de man niet zou pletten tussen zijn scherpe tanden. Hij sloeg een keer met zijn gespierde vleugels en steeg op. Boven de enorme boom liet hij de jongen vallen, en ving hem na een salto weer op op zijn rug. Hou je toch eens in. Wees hij hem terecht, langzaam wegvliegend.

Nieuwe meet? ghehe

Jaa graag Waar?


Ze had rustig nar hem gekeken en wachtte tot hij weer tegen haar praatte. Ze keek naar de draak die de jongen tegen hield en grinnikte kort. Ze moest zich inhouden om niet te lachen toen hij in de bek van de draak genomen werd en keek hem lachend na. Plagend zwaaide ze nog waarna ze de aarde met haar krachten rustig weer goed deed. Het was een ruzie om niets geweest maar het had haar zeker wel goed gedaan. Ze keek even naar de grond en glimlachte

Ergens een herberg ofzo?

Een al bestaande of een nieuwe?

Ehm, ik denk dat ze allemaal vol zijn. Ik maak wel een nieuwe

Is goed c: Ik begin daar dan wel c:

Dennis had gehoord over de schitterende tuinen waar je prachtige tekeningen kon maken. Hij had de laatste tijd op doeken geschilderd vanuit zijn schetsen. Steeds meer mensen wilde iets van hem kopen of hadden een verzoek. Dit was het verzoek van de oude man die sinds een aantal jaren alleen was want zijn vrouw die was gestorven. Hij wilde graag een prachtig schilderij in zijn huis met bloemen, speciale bloemen waar zijn vrouw van hield. In de lucht zweefde allemaal tekeningen die hij stuurde met luchtsturing. Zijn ogen geconcentreerd op de paars/roze bloemen die hij schetste met zijn potloden. Hij had nu ook kleuren meegenomen zodat hij niet vergat welke kleuren deze bloemen hadden, de achtergrond en noem maar op. Dennis keek af en toe op wanneer er een konijn langs huppelde, een vlinder van bloem naar bloem ging en soms een aantal mensen hoorde langslopen.

Jack liep door één van de rustiger delen van de tuinen. Hij vroeg zich af wat hij hier deed, want zoals gebruikelijke bevroren alle planten in zijn buurt. Ze sloegen dan blauw uit omdat al het water dat ze bevatten bevroor. Maar hij was hier gewoon. En hij kon zijn been weer volledig gebruiken. Nu was Jack niet iemand die dan begon te springen, maar hij liep wel meer. Misschien was hij daarom hier terecht gekomen. Hij volgde een klein stroompje dat volledig bevroor als hij eraan kwam. Met hem trok dat ijs verder, het was koud en vlinders en andere insecten vlogen snel weg, omdat het te koud werd voor hen. Zouden de eigenaren van deze tuin het eigenlijk wel goed vinden dat Jack hier was, misschien was het wel schadelijk voor de planten. Als ze het zouden vragen, dan ging hij wel, want hij was aardig genoeg.

Het begon steeds kouder te worden in de tuinen wat bijna nooit voorkwam omdat het hier een constant temperatuur moest blijven. Hij keek op hoe de bloemen langzaam werden bedekt met een laagje ijs. Vreemd. Dennis zijn tekeningen fladderde hij weer terug in zijn handen om het in een mapje te stoppen. Hij wilde niet dat zijn papier dadelijk bevroor en als het weer warmer zou worden het uit elkaar viel van het vocht wat smolt. De meeste mensen mopperde wat doordat ze niet waren gekleed voor deze kou. Dennis trok aan de rits van zijn vest om het volledig dicht te maken. Hij herinnerde deze kou nog toen hij een jongen genaamd Jack had ontmoet. Zou het zijn? Nee natuurlijk niet want de kans bestond minimaal dat hij hem weer tegen het lijf zou lopen.

Jack liep om een boom heen en de omgeving werd wat opener. Daar zag hij Dennis zitten. Hij knikte, gewoon zoals hij altijd knikte. Er was op zijn gezicht niets te zien van herkenning, blijdschap of iets anders, want dat was er nooit. Hij liep op Dennis af en stopte op een paar stappen afstand naast het stroompje. Dat stroompje liet hier over een paar stenen en het water was in precies die beweging gevangen nu het bevroren was. Veel mensen mopperden dan wel, maar als ze dit zagen vond iedereen het prachtig. Uit ieders mond kwam zichtbare adem, zichtbaar omdat het zo koud was. En Jack stond in het middelpunt van dat alles. Water dat door de zon op het glazen dak verdampt was voordat Jack er was, hing nog steeds in de lucht, klontte samen en vormde een dunne nevel, waardoor Jack wel een geest leek die wraak kwam nemen. Maar dat was niet zo, hij bedacht zich alleen dat de eigenaren van deze kassen het beter moesten ventileren.

Dennis’s handen trilden lichtjes van de kou want dit keer was hij niet op de kou gekleed. Hij droeg een lichte blouse met zijn mouwen opgestropen, een driekwartsbroek en simpele schoenen erop. Hij hoorde voetstappen zijn richting opkomen en daar stond de jongen dan, Jack. Jack! Wat een toeval dacht Dennis bij zichzelf. Leave rende vrolijk de struiken in en uit, kwispelde vrolijk met zijn groene staart en hij verdween weer. ‘Jack! Wat een toeval, wat doe jij hier?’ schreef de jongen met een vrolijke glimlach. Hij vond het heel leuk om Jack weer te zien want nu kon hij laten zien dat hij was vooruitgegaan met zijn luchtsturen. Dennis bekeek het spektakel wat Jack creëerde net zoals anderen het bekeken. Het gemopper leek te zijn verdwenen als sneeuw voor de zon. Dennis vond de jongen op een geest lijken, een angstaanjagende geest. Waar was hij mee bezig?

Nauwelijks zichtbaar was er even een glimlachje te zien op Jacks lippen, maar dat was verdwenen voor iemand het had gezien. Hij vond het wel grappig dat hij zoveel vreugde bracht bij Dennis, alsof hij een soort held voor het jochie was geworden. Maar zo zou hij zichzelf nooit noemen, hooghartig was hij niet. "Hoi," zei hij op zijn normale toon. Hij deed trouwens niets waardoor de nevel hem zo deed voorkomen. Ja, oké, hij maakte het koud, maar verder waren het volledig natuurlijke omstandigheden die zorgden voor de nevel en andere verschijnselen. Een dikke laag ijs verscheen ook alleen maar waar het nat was, of waar het koud genoeg was met water in de lucht of grond.

'ik moet je zoveel vertellen maar eerst moet ik je wat laten zien!' De jongen sprong op, nam een aanloop en gleed zo over het ijs, maakte een sprong en bleef wat langer in de lucht hangen door middel van luchtsturen, maakte een soort koprol in de lucht en kwam weer op zijn voeten terecht. Dennis stak zijn duim tevreden op en schoot een grote windvlaag zo de lucht in. Sommige bladeren dwarrelde door de lucht door zijn sturing. Hij rende gauw weer terug naar zijn schrijfblok om weer iets te schrijven. 'Ik heb geoefend! Jij hebt mij motivatie gegeven!' Hij ging naast de jongen staan met een brede glimlach. 'Wat ben je aan het doen?'

Jack volgde Dennis zijn bewegingen en toen het jochie weer voor hem stond, knikte hij. Niet met goedkeuring, niet met een blik van dat had je beter kunnen doen, niet met enige emotie. Hij bleef gewoon staan toen de windvlaag langs hem heen suisde en wachtte tot Dennis weer ging schrijven. Dat hij hem motivatie had gegeven, verraste Jack eigenlijk niet zoveel. "Ik doe niets," zei hij, als simpel antwoord op de geschreven vraag. Hij vroeg zich af waarom Dennis alles schreef, maar vroeg dat niet. Dat was nutteloos en Jack deed niet aan nutteloos. Maar het leek hem wel onhandig, want praten duurde zeker twee keer zo lang en je moest een duidelijk handschrift hebben.

Je merkte aan de houding van Dennis dat hij weer onzekerder werd door de reactie van Jack. Mocht de jongen hem überhaupt wel? Hij had gehoopt dat Jack hem een soort van erkenning zou geven voor zijn harde werken. Hij schreef wat sipjes. 'Ik zal je niet langer meer storen.' Hij glimlachte zwakjes omdat hij het gevoel had dat hij een blok aan de been was voor de jongen tegenover hem. Echter kreeg Dennis langzaam door dat dit gewoon de manier van Jack was maar daar twijfelde hij gewoon aan. Dennis ging gauw in een kleermakerszit zitten om vervolgens verder te gaan met het schetsen van de bloemen.

"Je stoort niet," zei Jack. Hij liep dichterbij en keek over Dennis' schouder naar zijn schetsen. De jongen kon goed tekenen, vond hij. Maar dat zou hij natuurlijk nooit tegen hem zeggen. Hij deed zijn best om de bloemen die Dennis aan het tekenen was niet te laten bevriezen, maar het lukte niet en langzaam trokken ze blauw weg en glommen ze een beetje door het ijs. Dan moest Dennis ze maar op die manier tekenen, want zo zagen ze er nu uit. Jack zou zijn kou niet uit zetten, ook niet als hij het zou kunnen.

Dennis begon langzaam rood te worden wanneer de jongen over zijn schouder keek om zijn schetsen te kunnen bekijken. Dennis probeerde het te verbergen omdat hij zich er een beetje voor schaamde. Zijn schetsen waren nooit zo mooi als zijn schilderijen. ‘Dit is pas het begin. ‘ kriebelde Dennis op papier om dat Jack te laten zien. Hij keek hoe de bloemen blauw weg trokken en glommen een beetje door het laagje ijs. ‘Hoe komt het dat alles bevriest in jouw buurt en dat de temperatuur begint te dalen?’ Hij keek nu omhoog om Jack in zijn ogen te kunnen aankijken. Was het een brutale vraag geweest? vroeg de jongen zich af.

Jack snapte ook wel dat het pas een begin was. Hij had niet zo weinig verstand van tekeningen en schetsen. Niet dat hij goed was met potlood, hij was beter met ijssculpturen. "Het bevriest gewoon," zei Jack. Mensen vroegen het wel vaker en hij had er geen verklaring voor. Zijn vrienden waren hem daarom Jack Frost gaan noemen en hij gebruikte die naam sinds die dag. Het klonk veel leuker dan Winston. En kennelijk waren er Dertieners over de woestijn gekomen, dus ze zouden hem nooit terug kunnen leiden tot de Winston die op dat eilandje in het noorden woonde. Hij vroeg zich af of de Dertieners daar überhaupt wel ooit zouden komen, het was heel ver weg.

Dennis knikte gefascineerd want er hing een mysterie om hem heen. Waar Dennis liep volgde de wind hem ook niet. Dus waarom was Jack een uitzondering? Dennis wilde deze mysterie gaan oplossen. ‘En hoe komt het dat anderen jou niet kunnen aanraken? Is dat niet eenzaam? Ik kan mij niet voorstellen dat ik mijn broers of oudere zus niet zou kunnen knuffelen als begroeting of een hand geven als ik mij voorstel aan anderen. ‘ Wanneer hij was uitgeschreven hield hij het weer omhoog om Jack de tijd te geven om dit te kunnen lezen.

Jack las snel en hij keek naar Dennis. "Dat zal ik demonstreren," zei hij en hij bracht zijn hand naar Dennis zijn wang. Hij voelde nauwelijks dat hij het jochie aanraakte, maar die zou zoveel kou voelen dat het net was alsof er een gloeiende stang tegen zijn wang werd gedrukt. Daarom haalde Jack zijn hand snel weer weg, twee seconden was al veel langer dan nodig was. Hij keek Dennis met zijn ijsblauwe ogen aan, op de manier waarop hij altijd keek. Het was trouwens alleen zijn huid die zo ijskoud was. Als ook zijn ingewanden bevroren waren, dan zou hij gestorven zijn van bevriezing. Dat zijn binnenste warm was, was ook te zien omdat hij net als iedereen zichtbare waterdamp ademde in zijn kou. Warm water dat buiten het lichaam zo snel afkoelde dat het condenseerde. Het had niet warm kunnen worden als zijn binnenste niet warm was geweest.