De tuinen van Vario - Rijk van de Maagd

hier?
https://kyon-rpg.actieforum.com/t112-cafe-d-r-klinge-rijk-van-de-stier

Ehm, lijkt me geen goede. Dat is binnen. Ergens in de natuur?

https://kyon-rpg.actieforum.com/t126-de-waterval-rijk-van-de-maagd

dit lijkt me iets beter,
en een mooie inspiratiebron voor Dennis

Het was pure nieuwsgierigheid die Caleb deze kassen in geluid hadden. Tijdens zijn handelsreizen had hij al meerdere malen gehoord dat hij deze tuinen echt eens zou moeten bezoeken en nu was het eindelijk eens zo ver. Om hem heen bloeide de meest uitzonderlijke bloemen en Caleb kon niet ontkennen dat hij verbaast was over de hoeveelheid en grootte ervan. Nergens anders had hij zoiets gezien, terwijl hij in zijn korte leven toch wel op veel plekken geweest was. Met zijn heldere blauwe ogen keek hij even om zich heen, hij was niet de enige die aanwezig was in de tuin, maar erg druk was het niet te noemen.

Kirsten liep met rustige ontspannen passen over de paden tussen alle planten en bloemen door. Het was al een tijd geleden dat ze zich zo ontspannen had gevoeld. Vooral omdat ze zich eerder constant moest zorgen dat ze uit de handen van de wachters bleef. Nu had ze al een tijd lang niks meer van de wachters gehoord die vast andere criminelen in de kerkers gevangen hielden wachtend tot ze werden opgehangen aan de galg. Haar blauwe haren lagen in losse krullen op haar rug. De vrouw droeg een lage heupbroek, met een zwarte top erover en je kon een beetje van haar buik zien. Ze droeg van die stevige soort van legerlaarzen. Kirsten was vrouwelijk op haar eigen manier maar je zou haar niet gauw in een rok of jurk zien.

Hoewel de bloemen felle kleuren hadden, werd zijn aandacht op een gegeven moment getrokken door een meisje. Het meisje was eigenlijk een jonge vrouw die haar haren in dezelfde kleur had geverfd als de kleur die zijn ogen bezaten. Het was een wonderbaarlijke felle kleur die maar weinig mensen goed stond, maar Caleb kon niet ontkennen dat het blauw van haar haren haar blanke huid deed oplichten, zodat er een sterk maar harmonieus contrast ontstond. Omdat de jonge vrouw op wie zijn aandacht gericht geweest was hem bijna passeerde op de smalle paden in de tuin deed hij een klein stapje opzij en gaf hij haar een vriendelijk knikje ter begroeting.

Haar groene ogen zagen een uitzicht wat haar zeer zeker beviel. Een man met lokken haast zo prachtig goud als de zon. Zijn blauwe ogen herinnerde haar aan de fel blauwe oceanen wat zij lang had moeten missen. Zolang had zij de strand niet meer gezien. Hij bezat een ongekende schoonheid wat je niet iedere dag tegen kwam. Echter zag je helemaal niets van haar bewondering. Haar groene ogen straalde kilheid uit, een teken dat zij veel had meegemaakt in haar leven. Haar handen ruste in haar broekzakken, een vrij nonchalante houding maar Kirsten was altijd op haar hoede. Ze passeerde de man en haar groene ogen keken recht in de zijne. Voor kort hield ze zijn blik vast voordat zij hem ook een knikje schonk. Haar ogen waren weer gericht naar de bloemen die zij passeerde. Ze stopte een aantal meters verderop van hem vandaag. Het leek alsof zij interesse had gevonden in een bloem maar in feite hield ze met haar ooghoeken de man in de gaten. Ze frummelde eventjes aan haar lip piercing. Een blauw, klein bolletje die haast niet opviel. De laatste tijd hield Kirsten niet van opvallen met haar lip piercing toen dat sieraadje die dag er zo eruit was gerukt. Het had zolang moeten helen.

De jonge vrouw passeerde hem en de kille blik die ze hem schonk toen hun blikken kruiste deed een rilling over zijn rug lopen. Hij snapte niet hoe mensen met zo'n blik in hun ogen nog konden genieten van het leven, of van deze prachtige bloementuin, toch leek deze vrouw het naar haar zin te hebben. Anders was ze waarschijnlijk allang weggegaan. Hij deed weer een paar stappen verder, tot een prachtige roodkleurige vlinder zijn aandacht trok. Zijn aandacht ging van het blauwharige meisje, naar dit prachtige wezentje. Als Caleb enige militaire onderwijzing gehad had in zijn leven had hij vast wel gemerkt dat de zojuist gepasseerde vrouw hem in de gaten hield. Maar Caleb had dat soort dingen niet door, in zijn leven kende hij niet de gevaren van oorlog, de enige gevechten die hij kende waren stoeipartijen met vrienden, het gebekvecht met concurrentie en de kans om overvallen te worden door een stel rovers. Voor dit laatste kwamen zijn krachten meestal goed van pas, meestal was het laten zweven van enkele wapens genoeg om de rovers er van door te laten gaan en er met Bonny vandoor te gaan. Dat er meer gevaar loerde dan om in een donker bos overvallen te worden wist Caleb niet. In zekere zin leidde hij daardoor een zorgeloos leventje, als er maar genoeg eten op de plank kwam was hij meestal wel tevreden. Het enige waar hij wat minder blij mee was, was dat zijn verloofde hem had laten zitten enkele dagen voor ze het altaar zouden betreden, maar Caleb was nuchter genoeg om niet in dat verdriet te blijven hangen.

De vrouw voelde zich toch wel ontspannen hier tussen de bloemen in verschillende kleuren. Misschien moest ze gewoon lekker de bosjes in op de grond liggen en haar ogen even sluiten. Ze kreeg steeds meer zin om haar ogen te sluiten al was het voor 1 minuut. Ze keek naar de vlinder wat de aandacht van de man had aangetrokken. Kirsten besloot snel tussen de bloemen te glippen wat eigenlijk verboden was. Ze ging op de grond liggen met haar ogen gesloten en liet haar andere zintuigen beter werken. Namelijk haar gehoor en geur.


Sorry zo kort op tel typen is echt niet fijn :p

Ik ken het xD Ik kijk ondertussen cnn dus ook even kort...
-
Caleb zijn aandacht werd pas weer getrokken door de jonge vrouw toen ze zich over de paden begaf, naar de tuin zelf waar ze op de grond ging liggen. Het was iets wat de aandacht van de jongen trok, omdat ze niet een bloem plukte, maar juist plaatsnam tussen de bloemen alsof ze besloten had een dutje te doen. De vlinder die hij bestudeerd had was opgevlogen, na kort rondgefladderd te hebben kreeg ook dit tere diertje de felle blauwe kleur van het meisje haar haar in de gaten. De vlinder die op onderzoek uit ging nam plaats op het voorhoofd van de schone slaapster en ging opzoek naar eventuele nectar.

Haha! maakt niets uit
--

De vrouw had zich in tijden niet meer zo rustgevend gevoeld. Waar kwam dat plotselinge vermoeidheid vandaan? De behoefte om te slapen? Kirsten was altijd iemand die zo weinig mogelijk sliep omdat zij en haar draak niet op dezelfde plek konden blijven. Het leven van een crimineel was zeker geen pretje. De vrouw opende haar ene oog wanneer zij de vlinder op haar voorhoofd voelde rusten. Ze gleed met haar vinger langs zijn blad en de vlinder besloot op haar vinger te rusten. Prachtig schepsel om het zo van dichtbij mogen te bekijken. Ze hief haar vinger op en de vlinder fladderde weer verder. Het was er vast achtergekomen dat zij geen bloem was. De vrouw keek op naar de man omdat ze gewoon de ogen van hem voelde. Kirsten kreeg snel in de gaten wanneer iemand naar haar keek. Ze schonk hem een knipoog en deed haar vinger op haar lippen rusten. Een verzoek dat hij haar niet moest verraden dat zij hier zo tussen de bloemen lag.

Haha nu zie ik pas de vlinder op haar onderschrift xD
--
De jongeman met de helblauwe ogen keek toe hoe het schepseltje de hand van de vrouw betrad. Het diertje leek niet echt bang te zijn voor de vrouw, het leek een eigenschap te zijn van meerdere wezentjes hier in de kas. Waarschijnlijk waren ze mensen gewend en hadden ze het idee dat ze hier veilig waren. Opzich een logische gedachte, want er liepen genoeg mensen rond die in de gaten hielden of alles wel volgens de regels ging. Ondertussen had de vlinder besloten dat de vrouw niet als voedselbron diende. Even fladderde de vlinder met rode vleugels zoekend rond, om uiteindelijk in een bijna rechte lijn naar een ander bloemenveld te begeven. Zijn blik ging weer naar de opvallende vrouw tussen de exotische grassen die op haar beurt hem een kleine knipoog schonk. Caleb bezat genoeg hersenen om te begrijpen dat de vrouw zonder woorden vroeg om haar niet te verraden. Als antwoord glimlachte Caleb eventjes naar de vrouw, "Ligt het een beetje lekker?" informeerde hij.

Hahaha! Ik vond het al toevallig dat je dat zo beschreef.
Ik dacht dat je dat van mijn plaatje had gezien
---

Haar groene ogen volgde de vlinder die zich naar een ander bloemenveld begaf. Kirsten was vast een van de weinigen vrouwen die geen angst had voor insecten. Spinnen, wespen en andere 'ongedierte' vond zij niet eng om aan te raken. Er waren ergere dingen in de wereld om bang voor te zijn. Wanneer de man sprak keek de vrouw hem aan met een zachtere uitdrukking in haar ogen. Haar mondhoeken gingen iets omhoog maar het bleef nog aan de alerte kant. Niemand was te vertrouwen. "Het ligt heerlijk. Je mag naast mij komen liggen als je wilt. Ik verzeker je dan dat je niet meer wilt opstaan." Sprak ze op een amuseerde toontje terwijl zij de man bleef aan kijken. Ze daagde hem op haar manier uit.

De kilte die eerder in de ogen van de vrouw te lezen was, leek wat te verzachten, maar echt vriendelijk was de blik ook weer niet te nomen. Door haar groene ogen had ze wat katachtigs, maar de felblauwe haren namen dit effect weer weg. Het zorgde ervoor dat je je toch twee keer bedacht voor je besloot de vrouw aan te spreken. Misschien raar? Maar mensen waren wel vaker bang voor het 'vreemde'. Caleb had hier niet goed over nagedacht, maar hij was iemand die nog altijd het vertrouwen in de medemens had. Natuurlijk voelde hij zich nog steeds bedrogen door zijn voormalige vriendin en ex, maar dat betekende niet dat wildvreemde mensen hem zomaar zouden bedriegen. Natuurlijk was hij niet zo naïef dat hij jan en alleman vertrouwde, maar hij ging wel uit van het goede van de mens. Bij haar woorden verscheen er een klein lachje op zijn lippen die al snel zijn ogen bereikte, "Dat lijkt me niet heel verstandig, ik moet nog een stuk reizen vandaag."

Ik type nu even wat meer.
Had weinig tijd!
---
De glimlach stond de man wel goed wat ook zijn ogen bereikte. Mooie blauwe ogen, daar had Kirsten echt iets mee. Het herinnerde haar aan de zee of de heldere lucht. Soms wenste Kirsten dat zij zelf ook blauwe ogen bezat maar helaas. Ze vond blauw gewoon een mooie kleur vandaar haar haren in deze kleur geverfd. "Ik denk dat iedereen wel moet reizen. Ik zelf ben ook een reiziger. Toch heb ik eventjes tijd om hier te zitten tussen de bloemen. Het ruikt hier ook heel zoetig. Waar ligt je volgende bestemming reiziger?" Vroeg ze op een neutrale toon. Haar ogen stonden wel een tikkeltje nieuwsgierig. Eens kijken of ze dat gebied al had verkend of nog zelfs moest gaan ontdekken. Hoe minder wachters er waren hoe beter. Ze wilde niet het risico lopen om gepakt te worden. Als crimineel moest zij altijd over haar schouder kijken.

Caleb was een redelijke simpele ziel en vond dat de vrouw op een bijzondere manier sprak, bijna poëtisch. Hij wist niet precies hoe hij op haar woorden moest reageren dus knikte hij enkel eventjes. Iedereen moest wel een keer reizen, al was het om op familiebezoek te gaan een dorp verderop. "De stad Vario zelf." antwoordde de jongen op de vraag waar zijn bestemming lag. "Daar wil ik voor de schemering valt binnen zijn, niet dat de stad afgesloten wordt, maar dan heb ik genoeg tijd om een plek voor de nacht te zoeken." hij glimlachte even naar de vrouw, "En waar ben jij naar onderweg, of heb je geen bestemming en zie je wel waar je reis strand?"
-
bwuh jongens spelen blijft lastig xD

Tell me about it!
Heb daar ook altijd moeite mee....
--
De vrouw leunde met haar twee armen naar achteren waarbij haar haren over haar rug vielen. Haar hoofd lag nu in haar nek terwijl zij naar boven keek. Zag zij nu een soort libel voorbij vliegen? En ook nog niet eens zo'n kleintje. "De stad nog wel? ik heb daar wel eens verhalen gehoord. Kom er zelf nauwelijks. " Volgens mij was Kirsten daar een keer geweest en daar had ze geen goede herinneringen aan. "Een plek voor in de nacht?" Een mysterieuze glans verscheen in haar ogen die snel weer verdween. "Waarom in de stad overnachten als je ook in de natuur een plek kan vinden? Er is niets beters dan op een open veld naar de sterrenhemel kijken en daaronder in slaap vallen. Je mist echt iets. Elke keer in de herbergen is zo gewoontjes, af en toe moet je buiten je boekje gaan. " De vrouw glimlachte bij zijn woorden. "Ik zie wel waar ik terecht kom. Ik houd namelijk van het onverwachtse."

Haha, echt ik ben benieuwd hoe lang ik het vol ga houden Xd
-
Caleb volgde met zijn ogen de libel die langs vloog, het was het soort dier dat hij wel kende, maar dan een aantal centimeters groter dan hij gewend was. Deze kas was waarschijnlijk de perfecte habitat voor veel dieren, want ze leken hier goed te gedijen en werden vaak ook groter dan hun wilde soortgenoten. Nadat de libelle neergestreken was op een groot donkergroen blad ging de blik van Caleb weer terug naar de jonge vrouw, van wie hij de naam nog niet wist. Bij haar woorden kon hij haar moeilijk ongelijk geven, "Als jij extra proviand hebt , breng ik met alle plezier nog een nacht onder de sterren door." grapte hij. Caleb was gewend dat hij niet altijd een dak boven zijn hoofd had, maar hij had een redelijk lange reis gehad en had niet genoeg voedsel meer voor Bonny. Ze mocht dan wel een grazer zijn, het was niet genoeg om zo'n enorm paard op de been te houden. Ondertussen was Caleb tegen de stang die dienstdeed als een soort hek gaan leunen. Met zijn armen gevouwen gebruikte hij dat als steun, terwijl hij wat naar voren geleund stond. "Maar dat klinkt interessant, dan kom je op de meest uitzonderlijke plekken terecht, niet waar?" hij keek haar weer met zijn lichte ogen aan.

Heb ik ook altijd.
Meestal paar weekjes en heb ik het alweer gehad
Maar ligt eraan hoeveel inspiratie ik eruit kan halen
---
De libelle streek neer op een groot, donkergroen blad en heel even leek Kirsten daardoor afgeleid. Ze bestudeerde het insect met haar ogen. Hij was echt heel groot wat betekende dat zijn leefomstandigheden goed moesten zijn. Hij kreeg hier vast genoeg voedsel en de temperaturen lagen hier goed. "Ik heb voldoende dus ik zou zeggen dat je met mij mee mag om onder de sterren te liggen. Ik weet hier een schitterende plek niet zo ver vandaan. Heb je ook een draak? Want Rage moet van te voren al ingelicht worden zodat hij wat kan halen. Jagen is zijn specialiteit." De vrouw keek hem nu vriendelijker aan wat ze nog niet had gedaan in het gehele gesprek. "Klopt." De vrouw keek naar zijn lichte ogen die telkens haar adem leken weg te nemen. Wat hield zij toch zo van de kleur blauw wat haar element vertegenwoordigde. "Ik heb al veel gezien en gedaan. Bomen liggen trouwens ook heel lekker en dat zou je niet zeggen."

Caleb ging met zijn handen door zijn haren, was het zo duidelijk dat hij een draak bezat, of was het iets met zijn uiterlijk? Dit was al de tweede keer dat een 'vreemde' al snel vroeg of hij een draak of krachten bezat, iets wat hem verbaasde. Aangezien een groot deel van de bevolking nauwelijks afwist van het bestaan van mensen met magie. Caleb nam enkele seconde de tijd voor hij antwoordde, "Hoe raad je het?" hij probeerde er niet te moeilijk over te doen, want als hij gelijk had bezat zij ook een draak, waarschijnlijk Rage genoemd. Het was een stoere naam, eentje die eigenlijk wel bij de jonge vrouw leek te passen. "Maar, dat idee wijs ik niet af." stemde hij in, het was mooi weer dus dat zou geen belemmering van hun plannen zijn. "Bomen, liggen die lekker? Dat is een plek die nieuw voor me is." lachte hij.

Hij leek verbaasd te zijn of wist zich geen houding te geven op haar vraag. Hij leek te puzzelen hoe het kwam dat zij deze vraag aan hem had gesteld. Ze hees haar schouders op een nonchalante manier. "Ik raad het niet. Gewoon een vraag waar iemand ja of nee op kan antwoorden. En als je een normale bewoner was geweest had je mij nu raar aangekeken, je omgedraaid en weggelopen. Dat deed je niet." Haar mondhoeken gingen om hoog en voor kort lag er zelfverzekerdheid in haar ogen. Ze mocht hem nu al. Hij leek haar idee niet af te wijzen dus haar nieuwsgierigheid werd wel geprikkeld. Waarom wees hij het niet af want zo betrouwbaar zag ze er toch niet uit. De meeste mensen vermeden haar. De vrouw keek hem met een amuserende glimlach aan. "Ja ze liggen best lekker, de takken althans. Je moet de juiste weten eruit te pikken." De vrouw besloot op te staan en leunde zelf nu ook tegen het soort van hek. "Ben je in voor avontuur meneer waar ik de naam niet van weet?"

"Daar heb je gelijk in." Caleb maakte meestal geen studies van gedragingen van mensen, hij ging meestal op zijn indruk af van de mens. Vertrouwde op zijn eigen gevoel en verstand, iets wat hem tot nu toe best goed bevallen was. Natuurlijk waren er uitzonderingen geweest, hij kwam er pas achter dat zijn verloofde vreemd ging toen hij haar op heterdaad betrapte met zijn beste vriend. Dat was iets wat het vertrouwen in relaties behoorlijk getemperd had, maar nog altijd geloofde hij in de goedheid van de mens. Een eigenschap die je niet bij veel mensen meer leek tegen te komen. Ondertussen legde de vrouw uit hoe bomen het beste lagen, "Dan zal ik dat zeker een keer proberen," beloofde hij haar. "Hoewel ik de kans groot acht dat ik eruit rol." hij was een drukke slaper en vond zijn dekens regelmatig ergens onder het bed gepropt als hij wakker werd. Caleb glimlachte bij haar woorden, "Altijd, anders wordt het leven toch zo saai." hij gaf haar even een plagende knipoog, waarna hij zijn hand naar haar uitstak. "Caleb."

"Ik heb altijd gelijk." Ze liet nu haar witte tanden zien in een glimlach voordat ze haar mond weer sloot. Haar houding leek nu ontspannen, zag de man die schuin tegenover haar stond ook tegen het hek aan als geen dreiging. De vrouw luisterde naar de geluiden die je hier hoorde als je daar op focuste. Je hoorde zachte geritsel van bladeren, de mensen die spraken verderop, het koele briesje en gezoem van insecten. "Niet geschoten is altijd mis. Ik zeg: doen." Kirsten keek hem vanonder haar lange wimpers aan met haar groene ogen die door zijn ziel leken te prikken. "Is mij vaak genoeg gebeurd toen ik geen stille slaapster was. Nu weet ik niet beter. Ik beweeg nauwelijks in mijn slaap." Bij zijn laatste woorden strekte de vrouw zich uit met haar armen. De knipoog stond hem goed, maakte hem stuk sexyer dan hij al was. "Kirsten." Ze nam zijn hand vast en gaf hem een stevige handdruk voor een vrouw. Ze hield niet van slappe handjes want ze liet graag zien dat zij de riem aan had.

Caleb werd even getroffen door de intensiteit van de groene ogen van de vrouw. Het waren sprekende ogen, het soort waar weinig mensen mee gezegend waren. Het deed hem een beetje aan de ogen van een kat in het donker brengen, die hadden ook vaak zulke felle kleuren in hun iris. Kort lachte hij, "Als ik een keer een goede boom vind, zal ik het eens proberen." hij besloot wel dat hij er dan een paar matrassen onder moest leggen, want hij kon het niet hebben als hij een been of arm zou breken. Dat zou betekenen dat hij dan zou verhongeren, aangezien hij toch echt moest leven van zijn handwerk. Caleb schudde kort de hand van Kirsten, die een stevige handdruk had. Evenals hijzelf, maar bij die vrouw had hij het niet verwacht. Ze mocht dan wel een opvallend uiterlijk hebben, maar ze had toch een hele vrouwelijke air over zich hangen, ze was een mooie vrouw om te zien, dat was niet te missen. "Kirsten." herhaalde hij haar nam, proevend op zijn lippen, "Mooie naam, het past bij je." knikte hij.

Haar ogen stonden nu vriendelijker waardoor ze een lievere uitstraling kreeg in plaats van een koelbloedige moordenares. Als hij eens zou weten wie hij voor zich had staan. Ze werd gezocht door de twaalf rijken ook al was het de laatste afgenomen, gelukkig! Ze leken haar moeilijk te herkennen doordat zij zo vaak van uiterlijk veranderde. Dan wel een lip piercing, dan weer een ander kleur haar en ze vermeden de grote steden steeds vaker. "Het zal je verbazen hoeveel bomen lekker liggen. Ik heb zelf een aantal favorieten." Kirsten keek hem met pretoogjes aan want dit moest vreemd in de oren klinken. Wie sliep nu vrijwillig in bomen dan moest je zelf toch een steekje los hebben niet waar? Dan zijt het zo. Hij complimenteerde haar door te zeggen dat haar naam bij haar paste. Er sierde een mooie glimlach op haar gezicht terwijl ze wat meer naar voren leunde. "Dankjewel. Vrouwen houden van complimentjes ontvangen." Zij zelf ook. "Zin om even een ommetje te maken hier door de tuinen? Ik denk dat wij nog alles hebben gezien."