De tuinen van Vario - Rijk van de Maagd

Caleb had geen idee van haar identiteit, dat ze in werkelijkheid de dood van verscheidende mensen op haar geweten had zou hij niet kunnen raden. Nogmaals bereikte een lach de lippen van Caleb, "En wat zijn die favorieten dan, de eik, de es?" noemde hij enkele namen van bomen. Hij was redelijk thuis in de verschillende boomsoorten, omdat hij er regelmatig een omkapte om er een meubelstuk van te maken. Met een hand woelde Caleb nogmaals door zijn haar, het begon lang te worden. Te lang naar zijn zin, het begon af en toe voor zijn ogen te zitten, dus hij zou het gewoon een keer af moeten knippen. Alleen hij nam daar zelden de tijd voor. "Terwijl het niet eens een compliment was, ik meende het." Caleb keek haar even vriendelijk aan, waarna hij zich van het hekwerk afduwde. "Jahoor, ik denk dat ik hier dagen kan dwalen zonder verveeld te raken." knikte hij als reactie op haar vraag om een ommetje te maken. "Welk deel vind je tot nu toe het mooiste?"

De vrouw keek bedenkelijk bij zijn vraag. In welke bomen sliep ze graag? "Een van mijn favorieten is toch de schietwilg. Makkelijk om in te klimmen en de takken zijn breed genoeg om op te liggen. Ook zijn ze vrij dicht bij elkaar waardoor de risico verkleint om eruit te vallen. En op nummer twee toch wel de hopbeuk. Alleen daarin in klimmen gaat wat moeilijker omdat de takken vanuit een hogerpunt pas groeien. Dus meestal moet je er via een andere boom in springen." Hier stonden de twee individuelen te praten over bomen waar Kirsten het liefst in sliep. Ieder ander voorbijganger had deze twee vreemd aangekeken. Wie sliep nu in een boom? De vrouw zette zichzelf van het hek af en deed haar top even goed. Haar haren vielen deels over haar schouder en rug. "Hetzelfde geld ook voor mij. Ik ben echt een natuurmens. En hier zoveel exotische dingen zien wat je in het dagelijks leven vaak niet tegenkomt. " Ze deed haar handen in haar broekzakken en begon te lopen. Bij zijn vraag keek ze hem met een glimlach aan. "Het gedeelte met het meeste blauw." Ook waar je een klein vijvertje was gegraven vond ze een mooi gedeelte omringd door blauwe bloemen.

Caleb luisterde naar de woorden van Kirsten, over welke bomen haar voorkeur hadden om de nacht in door te brengen. Eigenlijk waren bomen wel handig, je had er minder last van eventuele wilde dieren die op bezoek kwamen of zelfs rovers konden je minder gemakkelijk te pakken krijgen. Eigenlijk waren er best wel veel voordelen, concludeerde Caleb. "Inderdaad, of je moet naar die bijzondere jungles afreizen." beaamde Caleb, je had hier inderdaad de meest bijzondere planten en dieren, en aangezien Caleb nooit in de oerwouden terecht kwam, was dit echt een bijzondere ervaring voor de jongen. "Dat blauwe had ik kunnen raden." Caleb lachtte weer even. Het paste bij de kleur van de haren van de vrouw en het kleine bolletje wat hij in haar lip had kunnen ontdekken. Het viel nauwelijks op, maar als je op je gesprekpartner lette vielen dat soort dingen uiteindelijk wel op.

Haar vingers gleden over haar bolletje bij haar lip waar ze lichtjes aan draaide. De vrouw knikte bij zijn woorden. "Ik ben zelf nooit in jungles geweest. Niet mijn favoriete plek om te bezoeken. Er liggen altijd vele gevaren op de loer. Je moet daar bekend zijn want anders raak je vast nog verdwaald." De vrouw bekeek de bloemen die ze passeerde en zag een konijntje zo voor hun voeten huppelen. Ze waren niet mensen schuw zo te zien. "Hoezo had je dat kunnen raden?" Zei ze op een schijnheilige toon terwijl haar groene ogen schitterde. "Komt vast door mijn haren niet waar?" Ze speelde met een lok van haar haren die ze achter haar oor deed. Ze zag een schitterende bloem in een blauwe kleur en Kirsten keek om zich heen. "Zou ik het mogen plukken?" Een persoon kwam langsgelopen die haar woorden had gehoord. "Verderop is een souvenir winkeltje waar je namaak bloemen kunt kopen." Kirsten keek naar Caleb. "Zullen we daar even langs gaan?" Kirsten begon al te lopen richting het winkeltje en na ongeveer 5 minuten waren ze. "Ik ga eventjes wat kopen." De vrouw liep naar binnen die al gauw terug kwam met een grote bloem in haar haren. Deze had de kleur wit wat opviel in haar blauwe haren. "En hoe staat het mij? Meestal draag ik nooit zulke dingen in mijn haren. Veel te lasten in een..." Gauw deed ze haar lippen op elkaar. Wilde ze nou in een gevecht zeggen?

Caleb was het met de vrouw eens, de jungle was vol met verborgen gevaren. Hij twijfelde er niet aan dat het oerwoud prachtige geheimen verborg, maar het was geen plek die Caleb erg aantrok. Sowieso hield hij niet zo van de beklemende, vochtige hitte die er in dat soort gebieden vaak hing. "Nee joh." reageerde Caleb op de quasi verbaasde woorden van Kirsten. "Ik heb er gewoon een gave voor." hij keek haar plagend aan. Natuurlijk had het aan haar haren gelegen en dat had ze zelf ook goed gegokt. Zijn blik ging van Kirsten naar de tuin die vol stond met prachtige bloemen. De blauwe bloemen hadden wat mysterieus, het was niet een kleur die je vaak in de natuur tegen kwam en als je dan een 'blauwe' bloem tegen kwam, lag het vaak meer tegen de kleur paars dan tegen de kleur blauw aan.
Caleb volgde Kirsten naar de souvenirshop, de shop was druk en Caleb besloot dan ook om buiten te wachten tot Kirsten terug zou komen met een nepvariant op de bloem die ze net gezien had. De bloem zou haar vast prachtig staan. Daar had hij gelijk in, het felle blauw van haar haren zorgde ervoor dat de bloem nog maagdelijker wit leek dan die al was. "Hij staat je erg goed." knikte Caleb, hij meende het, hoewel hij niet veel verstand van die zaken had. Hij wist wel wat hij mooi en niet mooi vond. Bij zijn zin kon hij haar woorden wel afmaken, hij wist dat mensen met krachten regelmatig in een gevecht belandde. "Veel te lastig in een boom, om mee te slapen." maakte hij haar zin met een knipoog af. "Wil je hier nog verder kijken, of heb je het wel gezien voor vandaag?"

Inspiratie dipje 0_0
---
De vrouw schudde haar hoofd met een geamuseerde glimlach die haar lippen vormde. Hij had wel humor dat kon ze hem wel toegeven. "Een gave nog wel? Ik voel mij zeer vereerd dat ik in jouw aanwezigheid mag zijn. Bij een hoogbegaafde, een ziener." Kirsten's stem klonk een beetje spottend maar het was niet gemeen of sarcastisch bedoeld. Ze vond Caleb gewoon echt grappig en niemand maakte deze dame zo vaak aan het glimlachen. Ze hield haar gezicht de meeste tijd in dezelfde plooi. Ze streek langs de bladeren van de bloem. "Het voelt wel nep aan." Haar stem klonk ontevreden maar een echte bloem hier plukken was strikt verboden."Dankjewel." Haar groene ogen werden steeds vriendelijker, menselijker alsof ze geen pop was zo kil als ijs. Een emotieloos persoon. "Dit is een uitzondering hoor en het zal niet lang duren voordat ik deze accessoire meer dan zat ben. Ik geef het een uurtje?" Kirsten speelde met een lok van haar haren die ze om haar vinger winde. Ook deed zij haar haren niet zo vaak los omdat ze het maar lastig vond. De vrouw keek verbaasd op toen hij haar zin afmaakte. Ze was tevreden met wat hij zei dus misschien bestond er een kans dat hij haar niet door had. "Precies! Kan ik mijn hoofd niet lekker tegen een tak aan rusten. " Kirsten keek even bedenkelijk maar schudde haar hoofd. "Ik heb het wel gezien voor vandaag. Ik moet sowieso even mijn draak aanspreken om te gaan jagen. Misschien is dit wel een leuk idee. Ooit al voor je eigen eten moeten jagen?" vroeg ze op een nieuwsgierige toon.

Haha ja had meer dan een uur over die post gedaan xD
-
Caleb kon de bloem niet van echt onderscheiden op de afstand waarvan hij de accesoire bekeek. Misschien was dat weer een typisch mannending, of hij voelde gewoon heel nep. Dat kon hij natuurlijk ook niet weten. "Een uurtje, dat moet wel lukken." knikte Caleb. Hij stak nooit dingen in zijn haar, eigenlijk haalde hij al zelden een borstel door zijn haren. Hij vond z'n vingers goed genoeg om als kam te dienen. Caleb luisterde naar de woorden van Kirsten terwijl hij zich van het muurtje afduwde waar hij tegen aan was gaan staan. Het was redelijk druk hier, zeker met toeristen met grote tassen, die wilde hij liever niet in het gezicht krijgen. Hij maakte aanstalten om in de richting van de uitgang te lopen. Bij de woorden van Kirsten schudde hij zijn hoofd. "Niet als jagen met pijl en boog, ik gebruik wel regelmatig wat vallen om kleine diertjes als konijnen mee te vangen. Dat is voor mij meer dan genoeg om op te leven. Yuna is sowieso vegetariër, dus die leeft van de planten en bomen om haar heen." legde Caleb uit aan Kirsten.

Ow oké
---

"Ja denk je?" Kirsten deed haar handen weer in haar broekzakken glijden. Desondanks dat ze er vrouwelijker uitzag als gewoonlijk bleef ze toch wel 'stoer'. Ze was geen meisje-meisje. Qua spreken niet en ook niet qua doen en laten. Het werd steeds drukker hier wat voor Kirsten betekende om gauw te gaan voordat iemand haar herkende. Zij begon samen met Caleb naar de uitgang te lopen. "Vallen? Dat is wel een handige manier op voedsel te vangen. Toch zou ik de spanning van jagen teveel missen. Het moet niet te gemakkelijk gaan anders raak ik snel uitgekeken." Rage was een echte vleeseter en het liefst at hij mensen. Kirsten had jaren moeten trainen om dat gewoonte af te leren. Heel soms at hij nog een mens want Rage bleef een draak van het duisternis. Een ongetemde draak die soms niet naar haar wilde luisteren. "Een vegetariërs draakje? Dat klinkt heel interessant. Was mijn draak een vegetariër geweest dan hoefde ik hem niet telkens op zijn klauwen te tikken. Hij kent soms zijn grenzen niet." Wanneer ze buiten kwamen zag je haar draak al tevoorschijn komen. Hij keek met gevaarlijke ogen naar de man die naast Kirsten stond. Hij bleef haar altijd beschermen en Rage had het niet zo met vreemdelingen. "Dit is Rage."

Ieder zo zijn hobby, niet waar. Caleb voelde zich niet schuldig als hij een konijn of iets dergelijks ving, maar hij nam nooit meer dan hij nodig was. Dit was niet enkel uit principe, maar het zorgde er ook voor dat hij geen extra gewicht aan bagage bij zich had. Als hij een zwijn of een hert zou vangen kon hij er helemaal niks mee. Het vlees zou te snel bederven en hij was niet erg ervaren met het roken of zouten van vlees. Bij haar woorden over dat Rage zijn grenzen niet altijd kende, keek Caleb haar vragend aan. "Hoe bedoel je?" Maar het antwoord op de vraag werd al snel gegeven toen hij de draak buiten tegen kwam. Het was een grote angstaanjagende draak. Hoewel je niet op een eerste indruk af zou mogen gaan, was het wel duidelijk dat deze draak geen lieverdje was en kon hij precies begrijpen wat Kirsten had bedoeld. Yuna zag er toch een stukje vriendelijker uit. Hoewel Caleb het niet wilde toegeven raakte hij toch wel lichtelijk geïntimideerd door de blik die de draak op hem richtte. Alsof hij op het punt stond zijn romp van zijn lijf te rukken. Caleb bekeek even de draak, voor hij naar het machtige dier knikte, "Aangenaam Rage." In zijn hoofd riep hij Yuna op, die een eindje verderop in de bossen haar tijd had doorgebracht.

De draak snoof zachtjes waarbij er rook uit zijn neusgaten kwamen. Zijn blauwe manen gloeide en zijn zwarte schubben glansde. Hij ontblootte zijn scherpe tanden toen de man hem begroette. Hij rook angst. De man had vast niet verwacht om zo'n gevreesde draak aan te treffen. "Rage..." sprak Kirsten op een waarschuwende toon. "Wees eens vriendelijker tegen deze man, Caleb is zijn naam." De draak keek afgunstig naar de man voordat zijn ogen op de vrouw waren gericht. 'Waarom is hij bij jou?' Kirsten deed haar armen over elkaar. 'Hij gaat mee met ons. Lekker even wat eten maar daarom vroeg ik of je kwam. Je moet gaan jagen. Graag een hert of een schaap. Daar heb ik vandaag zin in.' De draak keek afkeurend naar de man en gromde zachtjes. 'Ik ga niet jagen voor deze man!' Kirsten zuchtte eens flink diep. "Hij is weer koppig. Rage je gaat lekker een hert vangen want dan kunnen ik en Caleb het vlees delen en wat over is wordt van jou uiteraard." De draak wilde nog iets zeggen maar steeg op om te doen wat hem werd opgedragen. "Ze zeggen dat draken wel eens op hun temmer lijken." Kirsten's mondhoeken gingen iets omhoog. "Is jouw draak al onderweg? Anders kunnen we al richting de bossen lopen naar een open plek? Misschien bij een rivier in de buurt? Dan gaat het vuur ook makkelijker uit omdat water eenmaal mijn element is."

Caleb kon niet ontkennen dat hij onder de indruk van de draak was. Hij had nog niet zoveel draken in zijn leven gezien, en dit beest was een stuk anders dan de vredelievende Yuna. Yuna was het soort draak dat niet erg sociaal was met mensen, een beetje verlegen zou je het kunnen nemen, maar ze zou nooit zomaar kwaadaardig worden. Caleb keek toe hoe draak en baasje samen een gesprek hadden, zelf verstond hij het niet, maar hij herkende de manier waarop Kirsten stond en communiceerde. Het bleef hem intrigeren dat enkel het 'baasje' van de draak zijn of haar draak kon verstaan. Het zorgde ervoor dat de band vaak extra sterk was.
Caleb keek met een glimlach opzij naar Kirsten, "Hmm, ik hoop eerlijk gezegd niet dat jij van plan was me te vermoorden, als ik die blik van Rage mocht geloven." Bij zijn volgende vraag knikte hij, "Maar we kunnen wel vast lopen, ze vind ons wel, de bossen zijn haar thuis, dus die kent ze op een of andere manier op haar duimpje." Caleb verwonderde zich nog bijna dagelijks over de enorme kennis die zijn draak bezat. "Wat jij wilt, een water is sowieso handig voor vers water, dus ik zeg, doen." Caleb keek even opzij naar verschillende toeristen die toch lichtelijk benauwd hadden gekeken naar de enorme draak. "Kom, laten we gaan?" stelde hij voor aan Kirsten.

De vrouw begon zachtjes te lachen bij de woorden van Caleb. Ze gaf hem een speels schouderklopje om hem 'gerust' te stellen. "Maak je maar geen zorgen. Ik ben niet zo bloeddorstig zoals mijn draak. Dat heeft hij niet van mij in ieder geval." Kirsten keek naar haar draak die langzaam een zwarte stip werd zo hoog in de lucht. "Rage kijkt in de meeste gevallen zo. Ik heb hem nooit vrolijk gezien althans niet vaak. Misschien zijn soort eigen. Duistere draken zijn namelijk niet de vriendelijkste. Het ligt nu eenmaal niet in hun aard." Kirsten begon nieuwsgierig te worden. Zij wilde al te graag de draak van Caleb zien. Wat voor soort zou het zijn? "Een slimme draak. Heeft zij dat van haar temmer?" Kirsten keek hem nu in zijn ogen aan met een amuseerde glimlach op haar gezicht gerust. De vrouw keek over haar schouder wanneer zij mensen angstig naar hun zag kijken. De meeste bewoners zonder magie waren niet zo op draken. Ze zagen ze liever niet dan wel. "Dat lijkt mij wel verstandig voordat er dadelijk meer commotie ontstaat. Daar heb ik niet zo zin in." Ze begon al tussen de bomen te lopen met flinke passen. "Vertel eens Caleb. Wat voor draaksoort is het?"

Caleb volgde de gedaante van de draak die steeds kleiner werd naarmate hij in de verte verdween. Caleb luisterde naar de uitleg die Kirsten gaf over haar draak. Hij had er niet veel verstand van, dus nam hij het van de jonge vrouw naast hem aan. "Of ze dat van de temmer heeft? Geen idee." Caleb deed het niet om bescheiden over te komen, maar p die manier had de jongen er nog nooit over nagedacht, dus hij wist het niet. Hij vond zichzelf niet dom, maar hij was geen professor in wiskunde te noemen. Sowieso vond hij dat slimheid niet enkel bepaald werd door schoolprestaties, slimheid was meer dan een 10 voor natuurkunde. Voor zover ze dat vak kenden in deze tijd. Caleb volgde Kirsten de bossen in. In eerste instantie stonden de bomen nog ruim van elkaar af, lagen er nauwelijks taken of struiken in de weg, maar hoe verder ze kwamen, hoe meer 'bossig' de omgeving werd. Het was het soort omgeving waar Caleb wel van hield. "Yuna is een aardedraak, niet in de zin dat ze van steen is, maar ze is in staat een aardbeving te veroorzaken met het klappen van haar staart en ze geniet van de vrije natuur." legde Caleb uit. "Het past bij mijn element, ik weet niet of dat toeval is, maar het schijnt zo te moeten zijn."

Haar nieuwsgierigheid voor deze jonge man zorgde ervoor dat ze bleef. Puur om meer te weten te komen over hem. Wijsheid kan je nu eenmaal een heel stuk verder brengen dan degene die van niemand iets wisten. Kirsten wist toevallig al heel veel van verschillende mensen, of die daar nu blij mee waren of niet kon Kirsten niet echt veel schelen. ze was gewoon heel goed in dingen ontdekken van anderen. Ze hield niet op tot ze iets van een persoon weet die haar ook maar een klein beetje interesseerde. Kirsten keek hem dan ook recht aan. nam hem gewoon in haar op. "Vast wel." Een kleine glimlach verschijnt op Kirsten's gezicht. Hoe dieper deze twee de bossen inliepen hoe meer je het echte geur opsnoof. Niets kon concurreren met deze heerlijke geur wat moeilijk was te beschrijven. De geur van eten overtrof de geur van de bossen misschien maar voor de rest? Ze snoof de geur dan ook heerlijk op die haar neusgaten leken te verrijken. Kirsten's haar spieren leken gelijk te ontspannen. "Een aardedraak? Zeer interessant. Die ben ik nog niet tegen gekomen onderweg." De dame stapte over een wortel voordat zij ook een aantal takken opzij schoof. "Schitterend. Wat een specialiteit. Dat zou ik wel eens van dichtbij willen meemaken. Jij bent dus een aardemeester? Geen rotsen naar mij gooien hé?" Zei ze op een amuserend toontje.

Hoe toevallig het ook mocht zijn, toen Kirsten sprak over dat ze nog nooit een aardedraak gezien had, werden de vleugelslagen van Yuna hoorbaar. Zonder enige moeite zigzagde de jonge draak tussen de bomen omlaag. Het was duidelijk dat het dier hier in haar element was. Zonder enig geluid te maken, op een paar krakende takjes na, lande Yuna vlak voor Caleb en Kirsten. "Dan is het nu je gelukdag." Caleb lachte even naar Kirsten waarna hij weer naar Yuna keek. Yuna keek op haar beurt nieuwsgierig naar de opvallende verschijning naast Caleb. Ze was niet gewend dat Caleb vreemde meenam. Caleb en Yuna waren het er beide over eens dat het het beste was als ze niet teveel aandacht op zich eisten in de wereld vol gevaren. En een draak bleef een opvallend wezen. "Maar ik beloof dat ik dat niet zal doen." voegde hij toe aan zijn woorden. "Yuna, mag ik je voorstellen aan Kirsten, Kirsten dit is Luna."

Uit een bepaalde richting kon de vrouw vleugelslagen horen. Waren dat de vleugels van een draak die hun naderde? Dat betekende 1 ding: dat was de draak van Caleb. Nieuwsgierig keken haar groene ogen de kant op waar het geluid vandaan kwam. De vrouw deed een stap achteruit om de draak de ruimte te geven om te kunnen landen. Ze bekeek het schitterende schepsel van top tot teen. Zijn draak zag er niet bepaald vriendelijk uit maar aan haar houding merkte je gauw genoeg dat zij geen kwaad in de zin had. Zij reageerde heel anders vergeleken met Rage. Ze leek nieuwsgierig te zijn naar de vreemdeling die nu naast Caleb bevond. "Hallo." Kirsten probeerde zo vriendelijk mogelijk te klinken ook al merkte je een kille ondertoon. Ze had er nog best moeite mee. "Dit is inderdaad mijn geluksdag, zij is echt prachtig." Kirsten knikte goedkeurend naar de verschijning die zij zag. "Leuk je te ontmoeten Yuna, zoals Caleb al heeft gezegd ik ben Kirsten. Helaas is mijn draak hier nu niet want hij aan het jagen voor mij."

Yuna liet een soort dankbaar geluidje horen toen ze de vrouw die zich voorstelde als Kirsten haar prachtig noemde. Het bleef een vrouw, hoewel het een draak was, waren complimentjes altijd leuk, niet waar? Yuna had niet zoveel verstand van jagen, simpelweg omdat ze leefde op plantaardig voedsel, daarom knikte ze even en draaide ze zich naar Caleb. Ze vroeg aan hem of ze hem nog nodig had, of dat ze nog een rondje kon maken. Bij dat laatste knikte Caleb en de draak stak haar staart als begroeting naar Kirsten op. "Ze heeft het niet zo op gezelschap, ze is een beetje een einzelgänger" legde hij uit aan Kirsten.

De vrouw keek naar het schitterende schepsel die een dankbaar geluidje liet horen. Haar kille ogen kregen een zachte uitstraling. Dat kwam zelden voor. De vrouw stak haar hand op om aan te geven dat ze het leuk vond om de draak te hebben leren kennen. "Daar ken ik er nog eentje van. Mijn draak." Rage was meestal ook graag op zichzelf. Maakte nauwelijks contact met andere draken. Hij zag daar ook het nut niet van in. "Zullen we verder gaan? Als ik het goed heb dan zijn we over 5 minuten aangekomen bij een rivier." De vrouw begon al door te lopen met grote passen zodat ze er sneller zouden zijn. Bij het geluid van de stroming liep ze door een struiken om aan te komen bij het riviertje waar ze het over had. "Dit is perfect om heerlijk uit te rusten. En om wat te gaan eten natuurlijk!" Hopelijk zou Rage zich snel laten zien want de dame begon al trek te krijgen.