De waterval - Rijk van de Maagd

De jongen wreef over zijn handen en droogde zich goed af zodat hij niet meer nat was. Dat scheelde al iets maar hij rilde nog steeds. Hij schaamde zich een beetje omdat hij Jack hier niet mee wilde belasten. Hij pakte zijn schrijfblok en probeerde iets te schrijven ook al deden zijn vingers pijn door de kou. 'Dat was verfrissend...' De letters waren bibberend geschreven wat apart uitzag. 'Niet bepaald mijn favoriete bezigheid maar het schijnt goed voor je gezondheid te zijn. '

Jack knikte, zoiets had hij ook wel gehoord. En hij dacht dat het voor Dennis inderdaad best verfrissend zou zijn. Hij stond op, liep naar zijn tassen die bijna ondergesneeuwd waren en haalde er een kiwi uit. De vrucht bevroor meteen en zo kon Jack hem makkelijk doormidden breken en makkelijker opeten. Er zaten veel voordelen in het beheersen van de kou, veel meer dan nadelen. Voor Jack in elk geval, wat andere mensen als nadelen beschouwden verschilde heel erg. Maar daar maakte hij zich niet druk om. Hij ging weer naast Dennis zitten en keek strak voor zich uit over het bevroren meer.

Toen kwam Dennis met een geniaal idee om zichzelf op te warmen. 'Leave!' Zijn draak kwam uit de bosjes gerend helemaal onder de modder met zijn kwispelende staart. Verzamel eens alle takjes, en bladeren zodat ik een vuur kan maken? De draak verdween en kwam na enkele minuten terug met allemaal spul die hij op de grond legde. Dennis pakte een steen, een tak en begon een vuurtje te maken. Wanneer er een vlammetje verscheen blies hij zachtjes zodat de vlam groter werd. Hij deed zijn handen voor het vuurtje en was tevreden met dit idee. Vuur maken had hij geleerd van zijn oudere broers, dat het ooit van pas zou komen.

Jack kroop rustig achteruit toen Dennis een vuurtje ging maken. Hij hield niet van vuur en het ging altijd uit als hij in de buurt was, omdat het dan te koud was. Je kreeg het dan niet warm genoeg, tenzij je een vuurmeester was, om vuur te maken. Het was iets natuurkundigs. Hij bleef zitten toen hij op het bevroren meer zat en vanaf daar keek hij naar Dennis. Normaal was hij blijven zitten en had hij de persoon laten klungelen met het vuur dat maar niet aanging, maar hij vond Dennis aardig en wilde wel dat hij het weer warm zou krijgen. Maar hij hoefde nu maar dichterbij te gaan of het vuur ging weer uit. Daarbij was vuur gevaarlijk. Het gaf leven, zoals warmte in huis en om je eten op te koken, maar het was een deel van de Vuurdemon uit zijn geloof. Niet dat hij zo bijgelovig was, maar in zijn dorp genoeg verhalen voor het slapengaan waarin vuur en dus de Vuurdemon voorkwam. Jack wist wel beter, maar hij hield er nog steeds niet van. En hij had het niet nodig, want hij hoefde geen warmte.

De jongen keek hoe Jack achteruit kroop omdat hij blijkbaar niet van het vuurtje hield. Het was een klein vlammetje omdat de kou het deels tegenhield maar net genoeg om de warmte in zijn vingers te kunnen voelen. Dat gaf een beetje trootst tegen deze kou. Dennis blies weer zachtjes want de vlam werd alsmaar zwakker. Leave kwam weer met een aantal blaadjes wat hij in het vuur spuugde echter werd het vuurtje niet groter. Dat hoefde ook niet perse. Nu kon Dennis tenminste weer fatsoenlijk schrijven zondat dat zijn vingers pijn deden. Hij pakte zijn schrijfblok om iets te noteren. 'Jij houd blijkbaar niet van vuur. Hoe komt dat? Ook al hoort de kou bij jou, vuur is voor vele dingen heel handig.'

"Precies wat jij zegt," zei Jack. "Het is te warm." Hij stond op en liep dichterbij, waardoor het vlammetje direct uitging. Jack knikte ernaar om te laten zien dat ook dat een reden was. En dat van de Vuurdemon hoefde Dennis niet te weten, want dat zou voor Jack teveel praten zijn. Hij liep weer achteruit en ging opnieuw op het ijs zitten, zodat Dennis het vuur weer aan kon steken. Het was gewoon niets voor Jack, maar hij vond het oké als iemand anders zich op wilde warmen. Dan moest hij wel weg kunnen en diegene kennen, maar dat was meestal ook wel zo. Hij keek Dennis inmiddels weer aan, zoals altijd.

De jongen keek teleurgesteld naar het vlammetje die meteen uitging toen Jack dichterbij kwam. 'Het is weg.' Dennis keek naar Leave die meteen wist dat hij nieuwe brandbare materialen moest gaan zoeken. 'Te warm? Het is niet echt een hoog vuur of een stoombad? Dat is nog veel warmer! Of geisers die zijn ook erg heet.' Leave kwam kwispelend met zijn staart terug gelopen en Dennis volgde het proces weer opnieuw zodat er weer een vuurtje ontstond. 'Kijk eens aan. Ik heb meer talent dat ik heb.' Nu keek Dennis de jongen ook aan en meteen verschenen er blosjes op zijn gezicht.

Jack knikte. Het was precies dat en niet meer en hij wilde er verder ook geen aandacht aan besteden. Hij zag hoe er blosjes verschenen op Dennis' wangen, maar hij wist dat het jochie verlegen werd door oogcontact, althans, tot nu toe wel, en zocht er dus niets achter. Hij gleed met zijn handen over het ijs en ging uiteindelijk liggen. Zijn koude huid zat een beetje vastgeplakt aan het water, zoals wel vaker gebeurd met ijs, maar dat vond hij niet erg. Het gaf meer nadruk aan het wintergevoel.

Zijn hart begon sneller te kloppen en hopelijk merkte of hoorde Jack daar niets van. Hij wist niet waarom het telkens gebeurde als Jack hem aankeek. Dennis volgde de man zijn voorbeeld en ging ook liggen met zijn ogen voor kort gesloten. Zijn ademhaling ging rustig en regelmatig. Hij moest proberen zijn hartkloppingen te laten minderen wat dadelijk begon het op te vallen. Dennis vond Jack namelijk een hele aantrekkelijke jongen om te zien en hij wist dat Jack gewoon op vrouwen viel. Dennis maakte sowieso geen schijn van kans.

In de verte, ver boven de grond, zag Jack een paar wolken zweven. Hij stak zijn hand op en probeerde de wolken te vervormen. Alleen, omdat hij Jack was, bevroren de waterdruppels toen hij er vat op kreeg en het begon langzaam aan te sneeuwen. Natuurlijk duurde het even voor de vlokken beneden waren, maar het sneeuwde wel. Jack besloot maar nog eens dat hij alleen ijs kon sturen en dus geen hoofdkracht had. En nog steeds vond hij dat niet erg, hij was tevreden met zijn koude omgeving. Van wat er in Dennis' hoofd omging, had hij geen weet, want hij keek het jochie niet meer aan. Hij kon min of meer gedachten lezen, maar dan moest hij oogcontact hebben.

Dennis leek zo kalm naar de wolken te kijken en hij leek er een figuur in te vinden. Hij pakte gauw zijn tekenblok waar hij meteen iets in begon te schetsen. Hij zag een soort vogel in de lucht, een wolk die veel weg had van een ooievaar. Ja dat wilde de jongen al te graag tekenen. De schets had hij binnen no time gemaakt en stond hij op zodat hij nu boven Jack hing. Hij liet meteen de schets zien met een brede glimlach.

Dennis mag best iets proberen, hoor.

Jack keek op toen Dennis de tekening liet zien. Hij antwoordde daarop met zijn gebruikelijke knik. Eigenlijk wilde hij ook kunnen tekenen, maar hij bedacht zich al snel dat er niemand was die betere ijssculpturen kon maken. Hij ging weer rechtop zitten en keek Dennis op nieuw aan. Er lag een laagje sneeuw op hem, ook omdat zijn staf nog steeds stond te sproeien. Jack stond op en hij liep naar het midden van het bevroren meer. Daar ging hij wijdbeens staan en hij concentreerde zich op het ijs, terwijl hij ging bedenken wat hij wilde maken.

Hij kan Jack toch niet aanraken?
---

Dennis keek naar zijn schets en toen voor kort terug naar Jack. De gebruikelijke knik die Dennis al zo was gewend. Betekende het dat de jongen het mooi vond? Hij keurde het niet af, dat moest een goed teken zijn nietwaar? Voor heel even keek hij Jack wat langer aan en bloosde lichtjes voordat hij terug ging zitten bij het vuurtje. Hij bekeek hoe de jongen naar het midden van het bevroren meer ging staan. Ook de stromende waterval was nu bevroren. Dennis bleef gefascineerd staan kijken, benieuwd wat er ging gebeuren.

Oja. Dat kan hij vergeten?

Het duurde Jack even voor hij zijn handen in een stevig beweging omhoog bracht. Uit het ijs kwam een blok omhoog en met vloeiende bewegingen hanteerde Jack het ijs alsof het water was en hij het makkelijk om kon vormen. Het duurde niet lang voor het duidelijk werd dat hij Belle had gemaakt. Belle met haar gewei, voelbare vacht en de ketting met het gouden ijskristal dat ze ooit van Kian en Astor hadden gekregen. Zelfs de spleten in haar hoeven en de losse haartjes van haar korte staartje had Jack tot in Detail nagemaakt. Ook hij was vooral van het naar waarheid namaken. Abstract was niet echt iets voor hem. Hij stapte even achteruit om ernaar te kijken en draaide zich daarna om. Hij keek Dennis aan en wees met een hoofdknik naar de sculptuur. Een beetje van; wat vind je?

De grote ogen van Dennis waren moeilijk voor te stellen in nog een grotere vorm maar het was mogelijk. Toen hij Jack zo bezig zag moest Dennis hem gewoon meteen schetsen. Zijn vingers tintelde gewoon. Hij legde het tekenblok neer wanneer een schitterende ijssculptuur stond van Belle, zijn draak. Dennis stond gauw op om het van dichterbij te bekijken. Hij gleed langs Jack en liep om het ijssculptuur heen. Dennis's ogen schitterde want het moest vast moeilijk zijn om zoiets te maken. Hij stak tevreden zijn duim naar Jack op. Hij gleed weer over het ijs poging om terug te gaan en gleed zo uit.

Jack knikte toen Dennis zijn duim op stak. Daarna zag hij hoe het jochie uitgleed uit het ijs. Hij liep naar hem toe, zelf had hij nooit last van de gladheid van ijs, maar bleef naast hem staan. Hij kon hem niet overeind tillen, want dat zou het jochie heel veel pijn hebben. De huid die altijd koud was, was niet fijn voor anderen. Dus hij keek van bovenaf op Dennis neer en hoopte maar dat hij zelf overeind zou komen. Anders konden ze nog een probleem hebben. Tja, oké, de draken waren er nog, maar Jack verwachtte niet dat een bosdraak makkelijker over ijs kon lopen dan Dennis. En Belles gewei moest vastgepakt worden om eraan omhoog getild te worden.

De jongen wreef over zijn benen en zijn kont voelde als een ijsklontje aan. Hij keek Jack aan met een beschaamde blos en kwam langzaam overeind. Nu stonden de jongens wel heel dicht bij elkaar. Zijn hart leek sneller te kloppen en heel even vergat Dennis dat Jack niet aan te raken was. Hij wilde hem aanraken. Iets trok hem aan, een aantrekkingskracht wat het verlegen jongetje niet kon weigeren. Hij pakte zachtjes de hand vast van Jack met zijn ogen nog steeds in die van Jack gericht. (Ja handje vasthouden, Dennis is nog zo verlegen!)

Jack stond te twijfelen. Dat Dennis zijn hand vast had gepakt was als een volledige verrassing gekomen. Moest hij hem nu op tijd wegtrekken of moest hij Dennis maar vasthouden, omdat het jochie dat wilde? En in de tijd die daarvoor nodig was, was het eigenlijk al te laat. Die twee seconden waren genoeg tijd voor de kou om in Dennis zijn hand te kruipen en door zijn arm te schieten als een verschrikkelijke pijnscheut. Als Dennis niet snel losliet, werd zijn hele lichaam koud. En Jack vond dat Dennis degene was die los moest laten. Belle was overeind gekomen en stond te kijken en als Jack emoties had getoond, dan had hij Dennis vragend aan staan kijken. Hij was met stomheid geslagen.

Hij voelde meteen zijn hand koud worden en trok geschrokken zijn hand terug. Hij werd zo rood als een tomaat. Zijn hand kon hij voor nu niet bewegen van de pijn. Snel gleed hij over het ijs van schaamte. Hoe moest hij Jack nu in godsnaam gaan verklaren? Hij kon niet gaan schrijven 'Omdat ik je misschien een klein beetje leuk vind?' dat was ronduit belachelijk. Jack zou meteen zijn spullen pakken en weggaan.

Jack keek hoe Dennis snel wegliep en hij wist meteen wat er aan de hand was. Hij trok het jochie aan zijn zwembroek terug, aan kleren zitten kon wel, en zorgde ervoor dat hij hem aankeek. "Het is niet erg," zei hij, maar natuurlijk kon je niet aan hem zien dat hij dat meende, al was dat echt zo. Hij had wel te doen met Dennis, sommige dingen konden verwarrend zijn. Hij had bijna medelijden met hem omdat hijzelf op meisjes viel en dit dus nooit zou gaan beantwoorden. Hopelijk kende Dennis hem inmiddels goed genoeg om te weten dat Jack het goed bedoelde.

Dennis glimlachte zwakjes wanneer Jack hem terugtrok aan zijn kleding. Jack vond het niet erg maar Dennis schaamde zich diep. Hij wilde gewoon het liefst verdwijnen. Hij keek naar zijn schoenen omdat hij Jack niet durfde aan te kijken en schreef voorzichtig. 'Ik wil niet dat je... dat je van mij gaat walgen.'

Jack knikte. "Doe ik niet," zei hij simpel en hij nam Dennis mee terug naar de kant. Nu hij daar weer kwam, doofde opnieuw het vuurtje, ook al wilde hij dat eigenlijk niet. Oké, misschien wel, maar het was niet expres. Hij liep door naar zijn tassen en haalde er een appel uit. Zijn avondeten. Met de appel in zijn hand liep hij naar zijn staf om hem uit de hoop sneeuw te halen. Met zijn staf en zijn appel liep hij het ijs weer op, richting de waterval. Daar hief hij zijn staf en bewoog hem heen en weer, zodat er uit het ijs een huisje vormde. Daar zou hij slapen vannacht. Hij draaide zich om en gaf met een handbeweging aan Dennis te kennen dat hij zijn spullen naar binnen moest verplaatsen.

Jack nam hem mee terug naar de kant en al die tijd had Dennis naar de grond staan staren. De jongen keek naar het vuurtje wat doofde en heel even keek hij ontevreden. Al die moeite voor niets geweest maar Dennis kon het niet helpen. Leave kwam de bosjes weer uitgerend met een aanwinst aan fruit die hij in de tas had verzameld. Moeras draken, wisten altijd alles te vinden. Dennis keek tevreden naar het fruit wat bevroren was dit temperatuur wat hing. Hij besloot gewoon een hap ervan te nemen omdat hij honger had. De jongen keek verbaasd op naar het huisje wat er werd gemaakt. 'Ben je ook ergens niet goed in?' Schreef Dennis verbaasd. Jack kon gewoon alles met ijs. Dennis deed wat hem werd 'opgedragen' en liep met de spullen naarbinnen.

Jack gaf geen reactie. De reactie zou namelijk het tonen van een emotie moeten zijn. De meeste mensen grinnikten als iemand zoiets tegen hen zei, anderen begonnen te pochen. Dat soort dingen deed Jack niet. Hij haalde zijn eigen tassen en zette die ook in het huisje. Het was niet echt iets geweldigs, het was gewoon een ruimte met twee bedden. Maar Jack had het gevoel dat Dennis behoefte zou hebben aan gezelschap vanavond en vannacht en hij mocht de jongen graag, dus dat deed hij dan ook voor hem. Hij vond het helemaal niet raar om bij iemand in de buurt te zijn die hem leuk vond. Hij zou er zelfs nog wel op in kunnen spelen, maar hij besloot dat niet te doen. Dennis voelde zich al gekwetst.

Zijn mond viel haast open door wat hij hier binnen zag, zo mooi! Hij nam alles goed tot zich op want misschien ging hij dit wel schilderen. Er was geen schets nodig om dit moment vast te leggen. 'Het is echt mooi hier, koud maar mooi.' Hij schonk Jack een lieve glimlach en hopelijk vergat Jack wat Dennis zojuist had gedaan. Maar een hand vasthouden kon vele betekenissen hebben niet waar? Misschien kon hij zich er nog uit 'praten' door te zeggen dat hij Jack als een van zijn broers zag? Hij knuffelde ook altijd met zijn broers, knuffelen vond Dennis zo leuk. 'Is het wel goed dat ik hier blijf? Ik wil geen belasting zijn en hoe meer tijd ik in beslag neem hoe minder tijd jij hebt voor anderen dingen.'