Herberg de Halve Maan - Rijk van de Maagd.

“Dat vind ik fijn om te horen. Ik weet zeker dat jij mijn kennis kan uitbreiden.” Ze streek met haar vingers langs de kaaklijn van de vrouw om daar deels haar hand op te rusten. Ze kust elkaar innig en het voelde heel prettig zo samen zijn met Sheila. Zij gaf haar innerlijke rust want haar problemen leken voor nu gewoon te zijn verdwenen. Wanneer Sheila de kus verbrak keek de vrouw met een glimlach naar haar op. “Ja dat vind ik prima. Ik neem nog wat lavendel mee en dan gaan we.” Kirsten plukte een aantal lavendel om dat ook in een apart buideltasje te stoppen voordat zij richting de draak van de vrouw liep. “Ik ben eens benieuwd wat Rage aan het doen is”

Sheila glimlachte even. "Ik zou het zeer leuk vinden om kennis met je uit te wisselen." Zei ze liefjes. Ze voelde de hand van Kirsten over haar kaak gaan, heerlijk was het en glimlachend bekeek ze haar. "Ja. Neem maar mee. Dan gaan we nu." Zei ze rustig. Sheila zat bij haar op Dain en glimlachte even. Liefjes streelde ze de hand even die ze vast had genomen. "Hij wacht vast erg ongeduldig op je." Zei ze liefjes. Ze keek vrolijk naar haar. "Kirsten.. Ik wil vannacht met je praten.." fluisterde ze verlegen en liefjes. Ze moest het gewoon even kwijt dat ze dol begon te worden op de andere vrouw, ze kon er niets meer aan doen. Ze kon het ook niet tegenhouden maar het was niet zo sterk dat ze niet meer normaal kon doen. Maar dat moest ze wel kwijt natuuijk.

"Kennis uitwisselen? Ik denk niet dat ik je veel over kruiden kan vertellen wat jij nog niet weet." De vrouw streek door haar losse lok die zij gauw probeerde vast te maken omdat het anders steeds voor haar gezicht viel. Dat vond de dame gewoon niet prettig. Haar groene ogen vielen naar de hand van Sheila die de hare hadden vastgepakt. Hun handen leken wel even groot alleen voelde Kirsten ene hand wat ruwer omdat het net die hand was met de brandwond. Hopelijk vond Sheila dat gevoel niet vervelend want anders moest zij haar andere hand vastpakken. Toen de twee dames op de draak zaten keek Kirsten verbaasd op. "Met mij praten? Is er iets aan de hand?" Je merkte nu de bezorgdheid in de toon die voortkwam uit de klanken van haar stem. Sheila zei dat op en verlegen fluistering dus Kirsten vroeg zich af of de vrouw ergens mee zat. "Je kunt het mij nu ook vertellen als je wilt?"

"Er zijn vast nog wel dingen die ik nog niet weet. Ik weet lang niet alles hoor." Zei ze liefjes. Ze glimlachte en keek even naar Dain. Ze besefte best dat ze de hand met brandwond vast had. Maar zachtjes streelde ze die toen ze zaten. Maar onzekere blosjes keek ze naar Sheila. "I-Ik weet niet of dit het geschikte moment is Kirsten. "Wees niet bezorgd. Het is niets ergs denk ik."Zacht keek ze haar aan. "Tenminste, niet gevaarlijk of zo. Ik hoop alleen dat je daardoor niet weg gaat van me." Sheila bloosde en keek verlegen naar Kirsten. Ze bloosde en speelde zachtjes met haar hand. Ze kuste zachtjes de vingers van de hand en keek toen naar haar lieve Kirsten. Ze wilde zo graag dat ze niet weg zou gaan, daar was ze echt bang voor. Sheila kon nog best tegen afwijzing maar als Kirsten weg zou gaan dan zou ze zichzelf echt haten en niet snel meer iets proberen. Onzeker beet ze op haar onderlip en keek naar de vrouw. Haar groenblauwe ogen straalden verlegen.

"Als wij alles zouden weten waren wij genieën." sprak Kirsten op een wijze toon. "Niemand is perfect en niemand bezit alle kennis want op de dag van vandaag leer je nog." Soms wist Kirsten wel van die logische dingen te zeggen waardoor je wist dat deze vrouw wel hersenen had. Het voelde prettig aan hoe de vrouw zachtjes haar hand streelde waar de wond zat. Dit betekende dat Sheila dat blijkbaar niet storend vond waardoor Kirsten wat zekerder werd. Haar brandwonden bleven voor haar een zwak punt, een punt waar ze onzeker over zou blijven. "Geschikt moment? En niet ernstig? Oké dan wacht ik wel tot vanavond goed? Als we in de grot gaan slapen. En hoezo zou ik weggaan? Je moet wel weten dat ik er niet altijd er zal zijn door omstandigheden. Ik blijf nooit op een plek." De vrouw streek met haar hand door de rode lokken van de vrouw. "Ik vind het wel leuk als je zo bloost en verlegen bent. Gewoon lekker jezelf. " Haar groene ogen volgde de lippen van de vrouw die zachtjes haar hand deed kussen. Een aangename rilling ging door haar hele lichaam alleen door deze simpele kus.

"Ik zou alles zijn behalve een genie!" Zei Sheila lachend en met vrolijke ogen keek ze naar de vrouw. De wijze woorden van de vrouw deden haar weer een gevoel geven van kleinheid en ze keek haar aan. Leergierige oogjes die bijna aan haar lippen hingen. "Nee ik bedoel het niet op die manier.. Ik weet dat je niet lang ergens blijft dat zei je al. Maar dit gaat om iets anders." Fluisterde ze zacht en ze kon het niet meer voor zich houden. "Kirsten.. Ik vind het lastig om te zeggen. Maar ik vind je leuk en mooi en lief. Ik wil niet alleen een bed met je delen. Ik weet niet hoe of waarom maar ik wil zo graag zoveel meer. Ik wil je liefhebben.. Ik wil je zacht kussen van verliefdheid en niet enkel van lust. Kirsten.. Ik ben verliefd op je." Fluisterde ze zacht. Waarna ze een kus op de laatste vinger van de vrouw gaf en haar los liet. "Het spijt me als ik nu alles verpest heb." Fluisterde ze zacht en bang voor teleurstelling. Ze deed het echt niet expres.

“Onderschat je eigen intelligentie niet. Al weet je van jezelf dat je kennis maar beperkt is laat het nooit aan anderen merken. “ Kirsten knikte af en toe tijdens het luisteren naar wat Sheila straks wilde gaan vertellen. “Oké… Dan vertel je het mij straks goed?” De vrouw keek haar met een geruststellende glimlach aan maar dat veranderde snel naar een expressieloos gezicht toen Sheila vertelde dat zij Kirsten leuk vond. De vrouw had geen enkele keer geknipperd bij het horen van haar confession. Het verbaasde de vrouw duidelijk want hoe snel kon je nu iemand leuk vinden in nog niet eens twee dagen? Kirsten moest de woorden langzaam tot haar door laten dringen. Langzaam omdat zei niet de verkeerde dingen wilde zeggen. “Je hebt niets verpest.” Sprak Kirsten op een rustige toon uit. Je merkte wel aan de vrouw dat zij zich geen houding wist aan te nemen op dit moment. “Verliefd op mij? Dat is lang geleden dat iemand verliefd op mij was.” Daar bedoelde zij haar eerste liefde mee want daarna had Kirsten zich nooit meer naar iemand anders geopend. “Ik ben vereerd dat je deze gevoelens voor mij hebt alleen ik ben niet een persoon die snel verliefd wordt.” Moest ze dit gewoon een kans geven? Ze wilde de dame niet voorliegen of valse hoop geven als het uiteindelijk toch niets zou worden. Als Kirsten toch geen gevoelens voor haar ging ontwikkelen. “Sheila jij bent echt een prachtige vrouw, eerlijk, open echt alles wat ik wilde zijn. Alles wat ik vroeger was alleen nu ben ik iemand die niet haar gevoelens weet te uiten.” De vrouw speelde voor kort met de stof van haar mouw om te zoeken naar de juiste woorden. Afwijzen, zij wilde Sheila niet afwijzen. “Ik vind het prettig als wij kussen, als wij intiem met elkaar zijn echter is dat geen liefde voor mij. Het voelt gewoon weer fijn om eens bemint te worden en zie het niet dat ik je gebruik voor een ding. Helemaal niet. “ Dadelijk ging dit de hele verkeerde kant op.

Op de wijze woorden van de vrouw ging Sheila niet meer in na haar bekentenis. Hoewel ze zich er vreselijk vrolijk bij had gevoeld bekroop haar nu een gevoel van spijt. Ze had het ook voor zich willen houden. Het was misschien ook wat snel, dat besefte Sheila. En ze bedoelde het zeker niet dat ze met Kirsten oud zou worden, ze verwachtte niets.. Helemaal niets. Waarom zou ze ook? Na de woorden van Kirsten moest ze even slikken, vooral een brok weg slikken. Ondanks dat het Kirsten was deed het haar pijn. Ze had nu eindelijk het gevoel, hoewel ze wist dat ze maar de helft van Kirsten kende, dat ze een band begon op te bouwen met iemand. "Het maakt niet uit," fluisterde ze toen zacht, "het is ook absurd dat ik dit nu al voel. Het klopt niet, ik weet ook niet wat het is. Ik weet ook dat het niet het gevoel is om samen oud met je te worden. Maar wel dat ik je niet wil missen. Misschien is het wel gewoon dat ik.. Dat ik iemand nodig heb bij wie ik niet alleen maar hoef te glimlachen.." Tussen haar zinnen vielen pauzes, alsof ze twijfelde over elk woord, eigenlijk was dat ook wel zo. Ze leek alle mondigheid, openheid en haar vlotte babbel kwijt te zijn. Haar onzekerheid kwam omhoog en haar vingers trilden van de zenuwen. Ze wist dat Dain haar pijn voelde, de pijn die ze voelde bij de zoveelste afwijzing. Hoewel Kirsten het niet als een afwijzing bracht voelde het wel zo. "Maar het is oké," Zei ze opnieuw en een lieve glimlach, hoewel dat enige moeite koste, kwam op haar gezicht, "ik zal het opzij zetten en het er verder niet over hebben." Ze drukte het weg, ver weg. Waar ze het even niet meer kon en wilde voelen. Ze zou die pijn binnenkort wel toelaten. Als ze weer alleen was met Dain. Zodat ze alles omhoog zou halen en gewoon eventjes kon verdrinken in zelfmedelijden, Sheila was een vrouw die dat soms nodig had als alles wat teveel werd. Dan wilde ze gewoon even uit kunnen huilen. Oh ja, dat was misschien zwak te noemen. Maar zo zat ze wel in elkaar, gelukkig voor haar wist alleen Dain daarvan. Want Dain was de enige bij wie ze ook daadwerkelijk kon uithuilen, die haar leek te begrijpen en daar anders wel moeite voor deed. Verder stond ze alleen, dat besefte ze nu heel goed.

Het liefst had zij het antwoord gegeven waar Sheila diep op had gehoopt. Kirsten was gewoon niet de persoon voor haar en deze vrouw had ook gevoelens voor iemand anders. Iemand die zij nooit weet te bereiken, anderen veel interessanter vond als haar. Misschien als zij zoals Sheila had uitgezien had zij hem wel weten te krijgen. Als zij gewoon deed zoals haar. Eerlijk, zeggen wat je denkt en durven je liefde aan iemand te uiten. Alles wat Kirsten wilde zijn. De vrouw beet zachtjes op haar onderlip omdat zij echt niet wist te handelen in deze situatie. Wat kon zij nu het beste doen. De vrouw nam Sheila in haar armen en drukte haar tegen zich aan. "Het is niet absurd, je gevoelens heb je niet in de hand. Ik voel mij zeer vereerd Sheila echt waar. Ik vind je een geweldige vrouw en dat heb ik je al meerdere malen verteld." Kirsten streek met haar hand over de wang van de vrouw. "het spijt mij zo want ik wil je niet kwetsen en ik wil dat je jezelf bij mij kan zijn. Sheila... Er is vast iemand daarbuiten die op je staat te wachten. Iemand die ziet hoe geweldig je wel niet bent en iemand niet zo gebroken als mij." Een zucht verliet haar lippen. wat een zooitje. Kirsten was nooit goed met woorden geweest. "Je hoeft het niet opzij te zetten, wij kunnen erover praten als je dat wilt. Ik wil niet doen alsof dit niet is gebeurd"

Wist je dat ik dat van Kirsten en Kian niet moet lezen omdat ik dan heel jaloers wordt ahahah :c Omdat ik weet dat Sheila, in hoe ze nu is, er verdrietig van worden. Dat is echt hahaha.

Sheila slikte. Ze voelde hoe ze tegen Kirsten aan gedrukt werd. Ze maakte zich langzaam weer los. "Nee.. Nee, laat het gewoon Kirsten. Alsjeblieft. Ik wil er niet over praten en je weer even goed als ik weet dat er niemand op mij wacht. Ik heb er ook geen vertrouwen in dat zoiets snel zal gebeuren." Zei ze zacht. Ze slikte even en ging zitten. "Ik wil wel even doen alsof dit niet gebeurd is. Dat heb ik nodig, sorry." Ze keek even weg. Ze keek Kirsten even niet aan, verbeet haar pijn en tranen. Ze wilde gewoon even niet. Ze voelde zich.. Ze wist niet eens hoe ze zich voelde. Ze voelde zich gewoon vreselijk. Sipjes bleef ze zitten. "Het spijt me Kirsten. Ik had het ook gewoon niet moeten zeggen." Zei ze zachtjes. Ze voelde hoe Dain landde. Rustig gleed ze van hem af en streelde zacht zijn bek even en kuste zijn voorhoofd. "Sorry Dain." Fluisterde ze hem toe. Waarna ze even naar Kirsten keek. Moeizaam beet ze op haar onderlip. Ze slikte even. Ze keek van Kirsten, daarna naar Dain en toen weer naar Kirsten. "Zullen we gaan lopen?" vroeg ze maar, iets anders wilde ze toch even niet doen.

Hoezo jaloers? Er is niets om jaloers op te zijn hoor :p Kian heeft geen gevoelens voor Kirsten.
---
Haar armen hingen nu slapjes langs haar lichaam want Kirsten was werkelijk radeloos. Wat moest zij nu doen om de pijn van de vrouw te verzachten? Door nervositeit begon de vrouw aan haar piercing te prutsen met haar vingers. Dit ging echt niet de goede kant op. “Sheila… Dat is niet zo. Je bent een schitterende vrouw om te zien en iedere man bemind je. Jij krijgt alles voor elkaar.” Kirsten keek de andere kant op want de vrouw voelde jaloezie jegens Sheila. De vrouw zei gewoon wat zij dacht, uitte haar gevoelens en wist gewoon iedereen mee te krijgen. Waarom vond zij Kirsten nu leuk? Een dame met een verleden waar je u tegen zei. Zoveel moeten meemaken, gebroken van binnen als een porseleinen pop en zij wist zichzelf nooit goed te verwoorden. “Sorry” wist de vrouw met moeite over haar lippen te brengen want zij wilde de situatie niet erger maken dan het al is. “Ik vind het niet erg dat je het verteld hebt Sheila, echt niet. Alleen ik ben gewoon niet de juiste persoon voor een relatie.” De draak landde neer en Rage kwam al aangelopen om naar Kirsten te kijken. “Hoi…” Rage zag meteen dat Kirsten ergens mee zat. Wat is er gebeurd? Kirsten had geantwoord met: “Dat vertel ik je nog wel”. Ze keek over haar schouder naar de dame en knikte. “Ja is goed.”

Omdat ik nu vanuit de nieuwe Sheila denk, die mannen walgelijk vinden door haar littekens, brandmerken en open wonden. Dus is ze jaloers en ben ik ook jaloers :c Arme ik.
--------
Stilletjes slikte ze even. "Dat is misschien ook wel het probleem. Ik ben leuk om te zien. Ik wil niet enkel mooi zijn. Dat is het nou juist." Zei ze zachtjes. Ze slikte en keek naar de grond, naar haar voeten. Ze antwoordde even niet op en streelde de kop van Dain. Ze beet even op haar onderlip en tilde haar tas op. "Kom." Zei ze zachtjes, ze keek even naar Kirsten. Ze wist zich niet echt een houding te geven nu. Stilletjes liep ze naar het bergpad. Ze wist het even niet meer allemaal. Het was gewoon.. Verwarrend. Wat ze voelde, het klopte niet in haar ogen. Ze wilde niet verder, ze wilde eigenlijk nu wegrennen. Niet vanwege Kirsten, maar wel omdat ze zich vreselijk schaamde. Diep zuchtte ze en keek even naar haar. "Het spijt me echt Kirsten, ik had dit niet willen verpesten. Ik heb echt het gevoel dat ik al het normale nu verpest heb. Dat had ik echt nooit moeten doen. Als ik mijn mond gehouden had.. Hm.. Dan was alles tenminste nog normaal geweest." Zei ze sipjes. Ze keek naar haar voeten en plukte aan haar kleding. Ze beet zacht op haar onderlip en op de binnenkant van haar wang. Tot haar onderlip kapot was, glimlachend. Ze slikte en sloot haar ogen toen. "Kirsten.. Wil je alsjeblieft vergeten wat ik zei? Alsjeblieft? Ik wil het zo, zo ontzettend graag net als hiervoor doen. Gewoon. Gezellig."

Hoezo vind ze mannen nu dan walgelijk? En heeft ze nu ook brandwonden? Grappig, ze lijkt een beetje op Kirsten nu. Alleen is Kirsten er sterker van geworden in plaats van zwakker. Maar ik denk dat Kirsten echt wel boos wordt als ze erachter komt dat Kian en Sheila naar bed zijn geweest. (a)
---
“Hoeveel ik ervoor over heb om zoals jou te zijn Sheila. Als ik de tijd kon terugdraaien dan was ik nu niet de persoon die tegenover je zat.” Misschien was ze dan wel getrouwd, had ze al kinderen en vertrouwde zij anderen sneller in haar leven. Dan bestond haar leven niet uit grotendeels moorden, vluchten en proberen niet opgepakt te worden. De vrouw begon naast Rage te lopen die haar voor kort aankeek. Nu even niet Rage, niet waar Sheila bij is. Zij kan gedachten lezen namelijk. De draak knikte om vervolgens weer verder te lopen naar de verte starend. Wanneer de dame weer begon te spreken staarde Kirsten eigenlijk naar niets, gewoon recht vooruit. Zij moest alles even laten doordringen. “Je hebt niets verpest Sheila… Het is toch nog steeds normaal alleen jij bent nu… Je hebt verdriet.” Een zucht verliet haar lippen. Sheila vroeg een verzoek en Kirsten keek haar aan. “Als jij dat wilt…” Klonk het aarzelend. “Gaat het je lukken of heb je even tijd nodig? Misschien moeten we elkaar een andere dag weer eens treffen?”

--
Wil een nieuwe meet met de nieuwe Sheila

Zij niet, mannen vinden haar walgelijk. En nee, een brandmerk met het teken van haar vader. Oehhh Die groepsmeet moet komen. En ik denk niet dat Sheila boos wordt, ik denk dat ze weg gaat lopen omdat ze het walgelijk vindt.
--

Sheila keek even naar haar. Ze reageerde niet op de eerste worden en keek naar haar. "Misschien is dat beter." Fluisterde ze zachtjes. Ze keek haar aan en slikte onzeker. Verdrietig keek ze weg. Moeizaam en snel knuffelde ze Kirsten. "Ik meen het, ik ga je echt niet vergeten. Ik ga mijn best doen.. Om alles weer normaal te zien." Fluisterde ze en kort kuste ze diens lippen even. Stilletjes deed ze een ketting af, er zat een klein maagd-tekentje aan. "Hier, voor jou. Zodat je mij niet vergeet." Fluisterde ze liefdevol. Ze streelde de wang van Kirsten even waarna ze snel terug rende naar Dain. Ze keek naar Kirsten terwijl Dain al op steeg, ze verdween, langzaam steeds sneller. Ze wilde geen moeilijk afscheid. Terwijl Dain weg vloog kreeg ze tranen in haar ogen. Ze werd er gek van en beet op haar onderlip en slikte even. Met trillende handen hield ze zich aan Dain vast terwijl Kirsten een steeds kleiner vlekje werd.
--

Nu kunnen we nieuwe meet Waar? c:

Yeeeey!
en wat lief van die ketting <3

zeg maar?
ergens buiten of binnen?

Jaa Lief he <3 Daarom gaat ze ook zo gekwetst zijn als ze hoort dat ze met Kian het bed heeft gedeeld en uhm..

Hier?

https://kyon-rpg.actieforum.com/t222-het-rijk-van-de-boogschutter-de-ruine-van-het-kasteel

c:

Jaaaa <3
Maar Kirsten is nog niet met Kian naar bed geweest

Wil jij beginnen?

Neeh, ze zijn bezig ermee hahaha.
En ja doe ik. c:

Ook niet haha! :p
moment is verpest

O-O Ermehgud, nu is Sheila stiekem een stuk blijer

NEW
~

Nolin was misschien niet echt een jongere meer maar ze vond het nog steeds fijn om met zulke mensen omringt te zijn. Het hield de jeugd in haar leven, want ze had het idee dat ze alweer veel te snel volwassen moest zijn in alles wat ze deed. Ze zat aan een tafeltje dat dicht bij een hoek was, ze hoefde niet heel erg op te vallen. Eigenlijk wilde ze gewoon een beetje verdwijnen, alles kunnen observeren zonder dat mensen haar zagen. Ze had haar boek erbij gepakt en was met inkt en veer erin aan het schrijven, de situatie een beetje aan het schetsen. Kijken of ze er een verhaal uit kon maken.

Oliver kwam de herberg binnen lopen met druipend haar van de regen buiten. Hij wist niet wat voor plek het was, maar hij wilde gewoon ergens een stop maken en dit was de eerste goede plek die hij tegen kwam. Hij moest schuilen voor de regen. Met zijn vioolkoffer om zijn schouder en warrig haar stapte hij verder. Even keek hij de herberg rond. Het was bevolkt, maar niet zo dat het te druk was. Hij hield niet van erge drukte, maar stilte was ook altijd zo ongemakkelijk. Oliver liep naar de bar om een sterke koffie te bestellen, het was nog vroeg in de avond dus nog geen drank voor hem. Hij nam plaats aan een van de tafeltjes achterin en legde de vioolkoffer naast hem.

Nolin liet haar oog vallen op iemand die net binnen was komen lopen. Blijkbaar regende het buiten, ze was hier al zo lang dat het weer was veranderd. Hetgene wat haar interesse had gewekt was de koffer die hij bij zich had. Het deed haar denken aan haar buurman in het dorp waar ze vroeger woonde, die had ook zo'n koffer. Daar zat een schitterende, mini-gitaar noemde ze het toen altijd, maar nu wist ze beter, viool in. Uiteindelijk stond ze op en liep naar de jongen toe," Is het goed als ik erbij kom zitten?" Ze had onder haar arm nu haar boek en veer, in haar rechterhand het potje inkt en in haar linkerhand haar kopje thee.

Er kwam een jonge dame bij zijn tafel staan om te vragen of ze mocht gaan zitten. Oliver knikte. "Geen probleem," zei hij met een vriendelijke glimlach tegen haar. Ze zag er niet slecht uit en er was geen enkele reden voor hem om te weigeren. De serveerder kwam aan met zijn koffie en zette deze voor hem op tafel. Oliver leunde naar achteren op zijn stoel. "Met wie heb ik het genoegen?" vroeg hij aan het meisje. Hij bekeek haar even en wat ze bij zich had, een boek en inkt. Schreef ze? Dat kon best interessant zijn.

Nolin glimlachte lief naar de man, schoof de stoel tegenover hem achteruit en nam plaats aan de tafel. Even bekeek ze hem vluchtig terwijl ze haar boek, veer, inkt en kopje thee op tafel zette, ongeveer haar leeftijd, bruine ogen die iets speciaals hadden, een soort rode gloed, ja het was een rode gloed. Ze streek een paar plukjes weg uit haar gezicht en luisterde naar wat de jongeman vroeg." Mijn naam is Nolin Traveller, aangenaam kennis te maken en het genoegen is geheel aan mijn kant." De blik van Nolin gleed even naar de serveerder en ook daar glimlachte ze vriendelijk naar. Toch kon je een verlegen aspect zien, ze probeerde weer als vroeger te zijn, spontaan en vrolijk, maar sommige trekken waren nog steeds van het hier en nu, verlegen en gesloten.